بریده‌هایی از کتاب فضیلت کناره گرفتن

حال بهتری خواهیم داشت، اگر به‌جای آنکه دنبال «بهترین» چیز باشیم، در پی رسیدن به چیزهایی باشیم که «به اندازهٔ کافی خوب» هستند.

بسیاری از دانشمندان معتقدند ما در دورهٔ زمین‌شناختی‌ای به سر می‌بریم که به آن آنتروپوسین می‌گویند (آنتروپوس کلمه‌ای یونانی به معنی انسان است). چنین نام‌گذاری‌ای دلالت به این واقعیت دارد که تأثیر انسان بر سیارهٔ زمین به همان اندازهٔ تأثیر حرکت‌های زمین‌ساخت ورقه‌ای یا فوران‌های آتشفشانی است. گونهٔ بشر به یکی از نیروهای طبیعت تبدیل شده است، با تأثیراتی جهان‌گستر و به‌شدت آسیب‌زا.

نباید از تکرار واهمه داشته باشیم؛ همان‌طورکه کیرکگور در تکرار می‌نویسد: آنچه به زندگی فردی و جمعی ما شکل می‌بخشد تکرار است. بدون تکرارهای چرخه‌ای در «همهمهٔ پوچی فرو می‌رویم که هیچ محتوایی ندارد»

چرخ‌دنده‌های جامعه به حرکت افتاده‌اند تا از چیزهایی که دارید ناراضی‌تان کنند (صرفاً به دلیل اینکه جدیدترین یا هوشمندترین مدل نیستند) و حرصی افسارگسیخته را برای چیزهای بیشتر و تازه‌تر در شما بیدار کنند.

شعار کلاسیک شرکت‌های لوازم آرایشی در تبلیغاتشان این است که «چون ارزشش رو داری»؛ و کمپانی مشهور کالاهای ورزشی ملتمسانه از ما می‌خواهد که «فقط انجامش بده!». هر طرف چشم می‌گردانیم تشویقمان می‌کنند که چیزهای بیشتری تجربه کنیم، هر چقدر که امکان دارد، تا هر وقت که امکان دارد و در هر زمینه‌ای که امکان دارد. جای شکرش باقی است که مجبور نیستیم واقعاً از آن‌ها پیروی کنیم، اما شکی نیست که این شعارهای تبلیغاتی فرهنگی را منعکس می‌کنند که مدت‌هاست این فکر در آن جا افتاده: «هر چقدر که ممکن است، و با حداکثر سرعت ممکن».

ما نباید همه‌چیز را بخواهیم (چنان‌که شاعری به نام پیت هاین گفته)؛ بلکه برعکس، باید توجهمان را روی چیزی خاص متمرکز کنیم تا زندگی‌مان به زندگی‌ای نیک تبدیل شود و صرفاً چیزی مبهم و بی‌شکل نباشد

جامعهٔ مصرفی رفتارهای ما را بچگانه کرده است.

ضروری است که از شیوهٔ تفکر «بیشتر و بیشتر و بیشتر» که قرن‌هاست بر ما حاکم بوده جدا شویم

نیکی آن چیزی است که ارزش ذاتی داشته باشد، چیزی که باید در جست‌وجوی آن باشیم، به‌خاطر خودش، نه به‌منظور دست‌یافتن به چیزی دیگر.

ما در عصری مالامال از اضطراب، آیا کناره‌گرفتن دقیقاً آن چیزی نیست که نیاز داریم یاد بگیریم؟