بریده‌هایی از کتاب دفترهای واپسین؛ دفتر هفتم؛ به رنگ آبی نیلی

آن‌قدر ابله نیستیم که امید را باور کنیم

چگونه باید این‌غروب جمعه را به‌پایان برد که کسی زخمی نشود

نه جای حرمان بود نه جای شادی واقعیت همه‌چیز را درو کرده بود

با قطاری که به جهنم می‌رفت و رانندهٔ قطار در ابتدای همان ایستگاه اول مرده بود.

کمی عسل دارم کمی حوصله دارم

کسی ما را به‌یاد نداشت و ما باور کرده بودیم کسی ما را به‌یاد ندارد.