بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

ویکتور فرانکل یکی از بازماندگان هولوکاست، نوشت: «جدایی‌ناپذیرترین آزادی انسان، انتخاب نگرشش نسبت به هر چیزی است.»

هر چیز شیرین، ته‌مزه‌ای از تلخی دارد

همهٔ آن‌چه متعلق به شماست و برای‌تان ارزشمند و عزیز است، سلامتی‌تان، همسرتان، فرزندان‌تان، دوستان‌تان، خانه‌تان، اموال‌تان، سرزمین‌تان، اعتبارتان و همین‌طور جایگاه اجتماعی‌تان، همگی گذرا هستند. دلبستهٔ هیچ‌کدام‌شان نباشید. آرامش‌تان را حفظ کنید. اگر سرنوشت این‌ها را به شما بخشید، خوشحال باشید، اما همیشه یادتان باشد که این‌ها زودگذر، شکننده و موقتی‌اند. بهترین نگاه ممکن این است که فرض کنید همهٔ آن‌ها به امانت پیش شما هستند و هر لحظه ممکن است به هر وسیله‌ای، یا در نهایت مرگ، از شما پس گرفته شوند.

پس دفعهٔ بعدی که می‌خواهید تصمیم مهمی بگیرید به‌دقت روی آن تأمل کنید، اما فقط تا مرز نقطهٔ حداکثر تأمل.

اگر کتابی روی شما تأثیری نگذاشت، یا کتاب بدی بوده یا شما آن را بد خوانده‌اید.

«خدایا، به من آرامش کافی بده برای پذیرش چیزهایی که قادر به تغییر آن نیستم، شجاعت بده برای تغییر چیزهایی که قادر به تغییر آن هستم و حکمت کافی به من عطا فرما تا این دو را از هم تمیز دهم.»

بیشترین سوءبرداشتی که با آن مواجه می‌شویم این است که زندگی خوب یک حالت یا وضعیت پایدار است، درحالی‌که زندگی خوب فقط با تطبیق مداوم حاصل می‌شود.

برای ما بسیار دشوار است که وضعیت کنونی‌مان را از دریچهٔ لنزهای بسیار عریض ببینیم. اگر این گونه نبود، مسائل پیش‌پاافتاده این‌قدر ما را ناراحت نمی‌کرد.

ترحم به خود چیزی را عوض نمی‌کند. در حقیقت برعکس عمل می‌کند چون ترحم به خود مثل یک گرداب احساسی است، یک مارپیچ که در آن هر چه بیشتر بالاوپایین بپرید بیشتر شما را درون خودش فرومی‌برد. افرادی که در دام آن می‌افتند خیلی سریع گرفتار بدگمانی (پارانویا) می‌شوند. آن‌ها حس می‌کنند که گروهی از مردم، کل بشریت یا حتا کل جهان، دشمن آن‌ها شده‌اند. این یک چرخهٔ معیوب برای خود فرد درگیر و البته اطرافیان اوست؛‌ اطرافیانی که بالاخره از او فاصله می‌گیرند و نمی‌توان به این خاطر به آن‌ها خرده گرفت. به‌محض آن‌که اولین علایم ترحم به خود را حس می‌کنم تمام تلاشم را برای دور شدن از این ورطهٔ خطرناک به کار می‌بندم. مثل آن جملهٔ قدیمی که می‌گوید: «اگر دیدی که درون چاله‌ای هستی، به کَندن ادامه نده.»

تجربیات تنها زمانی واقعاً به حساب می‌آیند که بتوانید آن‌ها را به خاطر بیاورید. اجازه بدهید به این پدیده، بانک خاطره بگوییم.