بریده‌هایی از کتاب من کم ارزش

می‌توانستم ببینم که سرانجام جیک به خودش اجازه داده است خطر عاشق شدن را بپذیرد.

همچنین رفاقتی که در برقراری پیوند میان همکاران دیده می‌شود، می‌تواند تنها لذتی باشد که اشخاص از کارشان می‌برند. درواقع، در پژوهش‌های پیاپی روشن شده است که بزرگ‌ترین عامل در رضایت شغلی، کیفیت روابط اجتماعی در محل کار است.

اضطراب و کم‌رویی می‌توانند به‌طور مداوم موجب تقویت منِ کم‌ارزش شوند: ۴۰ درصد مردم می‌گویند تقریبآ در بیشتر شرایط اجتماعی کم‌رو هستند. در اینجا هم این عواطف اجتماعی را از یک گروه که احتمالا در آن شکست خورده‌ایم یا موردقضاوت قرار گرفته‌ایم، به گروه‌هایی می‌بریم که در آن‌ها هنوز قضاوت نشده‌ایم. بنابراین، بیشتر اوقات بدون دلیل مضطرب هستیم. بااین‌همه، اضطراب و کم‌رویی معمولا دلیل پیدا می‌کند، زیرا مردم بیشتر اوقات به اشخاص مضطرب یا کم‌رو رتبه پایینی می‌دهند. این احساس‌های اجتماعی، ناهنجار به‌نظر می‌رسند.

احساس گناه از عواطف بسیار مهم اجدادمان بوده است. اگر آن اعضای گروه که شکارچیان خوبی بودند، درنتیجه برداشتن بهترین گوشت برای خود، دچار احساس گناه نمی‌شدند، مادران، فرزندان و سالمندان گرسنه می‌ماندند. بنابراین، گروه‌هایی که اعضای آن‌ها احساس گناه داشتند، زنده می‌ماندند. امروزه هم در خانواده معمولا به آن‌هایی که به‌موقع به خانه نمی‌آیند یا در مراسم ازدواج حضور پیدا نمی‌کنند، احساس گناه داده می‌شود، اما وقتی عضوی دچار مشکل می‌شود، خانواده نیرومند به او رسیدگی می‌کند. جایی که عشق مراقبت نکند، احساس گناه مراقبت خواهد کرد.

وقتی دیگران غرور ما را می‌بینند، رتبه ما شاید حتی بالاتر رود یا نگهداری رتبه بالا ساده‌تر شود.

شکست دیگری را نمی‌خواستید، اما درست همین رخ داد، زیرا ناخودآگاه اضطرابی را که از یک شکست احساس می‌کردید، با خود از یک جا به جایی دیگر بردید.

سپس چنان رتبه پایینی به خود می‌دهید که به بازی گرفته نمی‌شوید.