بریده‌هایی از کتاب روی دریا فقط یک قایق کاغذی مانده است

هر چه در باران بود کبود شد پیشانی ما رؤیاهای ما حافظهٔ ما حیرت‌های ما دلواپسی‌های ما اما تنهایی ما روشن و شفاف ماند

و گاهی از پشت درختان کهنسال تنومند آواز زنانی شنیده می‌شود که مرده‌اند

زاری‌ها را می‌خواهیم از خانه درو کنیم اما با کدام داس با کدام امید آیا ما سزاوار خوشبختی بودیم

یادش به خیر فقط در فکر امروز بود که به غروب برسد.

با پای برهنه آمده بود و همیشه آمادهٔ رفتن بود

دست‌هایم را از هراس دقایق با برف پوشاندم چشم‌هایم را در سرما بستم که عشق را پنهان کنم هیچ پاییزی بهاری تابستانی زمستانی روی خانهٔ ما چکه نکرد

هیچ آغازی را نمی‌شود در تقویم نوشت و هیچ پایانی نقابی تازه را به صورت ما نخواهد زد

من گریزم به سکوت بود هیچ کس ندانست که من چرا گریه کردم نردبان هنوز به درخت تکیه داشت و همهٔ غصه‌ها فرفره‌ای رنگارنگ شده بودند که در باد بی‌محابا می‌چرخیدند

چه کسی در کوچه در برف مانده بود بدنبال سرپناهی بودم که پیرهن سفیدم را از تن درآورم نمی‌دانم پیرهن سفید من با باد به کجا خواهد رفت دلشوره‌هایم به زندگیم چسبیده‌اند

این شرجی دم به دم و گاهی مدام بر پیرهن‌های سفید ما و روح آوارهٔ ما بختک می‌شود