بریده‌هایی از کتاب عمیق ترین پذیرش

«دنیا درک کردنی نیست، بلکه در آغوش کشیدنی است...»

تهدیدِ مرگِ فیزیکی و تهدیدِ مرگِ هویتی: گاهی گفتن تفاوت، دشوار است. ما به‌طور فیزیکی از ببری که بدن‌مان را تهدید می‌کند، فرار می‌کنیم و به‌طور ذهنی از چیزی که تصویرمان از خودمان را تهدید می‌کند، فرار می‌کنیم

وقتی‌که دیگر سعی نمی‌کنید زندگی را روبه‌راه کنید، شاید بتوانید بزرگ‌ترین کمک را به زندگی بکنید. وقتی دیگر سعی نمی‌کنید افراد دیگر را درست کنید، شاید بتوانید بزرگ‌ترین برکت برای آن‌ها باشید. شاید برکت راستین وقتی اتفاق بیفتد که شما از سر راه کنار بروید.

هیچ موجی نمی‌تواند شما را آزار‌دهد حتی اگر موجی آزار دهنده باشد

اینک و این‌جا جایی است که کل زندگی در آن است. و فقط اینک و این‌جا وجود دارد.

بله، شاید چیزهای معمولی زندگی - صندلی کهنه‌ی شکسته، تایرهای دوچرخه، نور خورشید که از لیوان شکسته منعکس شده است، یک لبخند از جانب فردی که دوستش داریم، گریه‌ی بچه‌ای که تازه متولد شده است- در واقع به‌هیچ‌وجه معمولی نیستند. شاید در میان معمولی بودنشان، چیزی غیرمعمولی و فوق‌العاده پنهان است.

ما فقط باید تسلیم نگاه کردن به رنج‌هایمان شویم و یک فنجان چای بنوشیم و یک ساندویچ پنیر بخوریم.

من در واقع راه‌حلی برای مسئله‌ی رنج ارائه نمی‌کنم، بلکه راه دیگری برای نگاه‌کردن به رنج ارائه می‌کنم. یک راه بنیادین و جدید برای شرح دادن آن. ما هیچ امیدی به پایان دادن به رنج -شخصی یا جمعی- نداریم مگر این‌که درک کنیم که رنج -در اساسی‌ترین سطح- واقعاًچیست؛ و وقتی رنج را به‌درستی درک کنیم، ممکن است کشف کنیم که آزادی راستین نه از طریق فرار کردن از تجربه‌ی کنونی، بلکه از طریق شیرجه‌ای بی‌باکانه به درون اعماقِ پنهانِ آن یافت می‌شود. در آن‌جا شاید همه‌ی صلح، عشق و پذیرش عمیقی را که «بیرون و در آن‌جا» در جست‌وجویش بودیم، کشف کنیم

ما احساس می‌کنیم مجبوریم خانه را در جست‌وجوی آن‌چه به ما احساس کمال‌یافتگی می‌دهد، ترک کنیم؛ اما به‌طور مساوی احساس می‌کنیم که مجبوریم به خانه بازگردیم.

کاوشی در هشیاریِ لحظه‌ی حال «مفیدترین قطعه‌ی آموزشی، پاک کردن آموخته‌های نادرست است». آنتیس تِنِس