بریده‌هایی از کتاب هزاران روز خاطره

مامان می‌گفت باید یک نفر را هزار روز بشناسی تا بتوانی لحظه‌ای روحش را ببینی.

دنیا زیباتر از آن است که لحظه‌ای را برای چنین مزخرف‌هایی تلف کنم.

حقیقتی دربارهٔ تاریکی بگویم؛ بعد از مدتی چیزهایی می‌بینید که وجود ندارند.

من شب‌ها روی تشکم غلت می‌زنم و بازویم را روی دهانم می‌گیرم و می‌خندم و دعا می‌کنم تا به گوش مامان برسد و بداند که حالم خوب است.

نگاهش درست روی من بود. فکر کنم نفسم بند آمد.

مامان می‌گفت باید یک نفر را هزار روز بشناسی تا بتوانی لحظه‌ای روحش را ببینی.

قدرتمندترین آوازها خندهٔ ازتهِ‌دل است.

صدای حرف‌زدنش توی گوش‌هایم زنگ می‌زند، سرخوشانه توی دلم می‌پیچد.

ممکن است کسی از خوش‌حالی پرواز کند؟

تصمیم گرفته به‌جای اینکه غمگین باشد، سنگ‌دل شود.