بریده‌هایی از کتاب ابله؛ جلد دوم

ولی برای‌مان کافی است زگیل کوچکی روی بینی یا پیشانی‌مان داشته باشیم تا به این فکر بیفتیم که همهٔ مردم فکر و ذکر دیگری ندارند جز این‌که به زگیل‌مان زل بزنند، به آن بخندند

آدمی خوش‌سیما بدون هیچ گونه جذابیتی، تحصیلاتی عالی که معلوم نیست در چه راهی می‌توان از آن سود جست، آدمی هوشمند ولی بدون هیچ نظریهٔ شخصی، فردی مهربان و باعاطفه بی‌آن‌که دست و دل‌باز و خیررسان باشد و از این‌گونه چیزها از هر نقطه‌نظر. از این‌گونه آدم‌ها در دنیا فراوانند

اگر قدرت آن را داشتم که زاده نشوم، بی‌تردید زندگی را با این شرایط مسخره نمی‌پذیرفتم. ولی هنوز اختیار مردن را دارم اگرچه دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده. نه نیرو بزرگ است و نه اراده.

«این بشریت زیادی پرهیاهو که شیفتهٔ صنعت می‌شود. دیگر آرامش روحی برایش باقی نمی‌ماند

هر علفی در حال روییدن خوشحال است و به‌خود می‌بالد! هر یک راهی برای خود دارد و به‌خوبی با آن آشناست، در حال ترانه‌خواندن دور می‌شود و همچنان ترانه‌خوان برمی‌گردد، فقط اوست که چیزی نمی‌داند و از چیزی سردر نمی‌آورد، نه از آدم‌ها، نه از صداها، بیگانه با همه‌چیز و دورافکنده‌شده از سوی همه کس. آه، البته در آن‌موقع نمی‌توانست این واژه‌ها را به کار ببرد و پرسشش را این‌گونه مطرح کند؛ رنجش کر و لال بود؛

کلمب حتا بدون دیدن امریکا و بی‌آن‌که بداند کجا را کشف کرده مرد. آن‌چه اهمیت دارد زندگی است، فقط موضوع پی‌بردن به ماهیت و ارزش دایمی آن در میان است نه کشف کردنش.