بریده‌هایی از کتاب ویکتور هوگو، زندگی و آثارش

«آرایش چیزی به جذابیت زنی زیبا نمی‌افزاید»

افسوس سرور من، انسان سریع و ناگهانی می‌میرد. کافی است اسبی رم کند، سنگی در کلیه، دری باز مانده در زمستان، تنگ شدن مجرای کلیوی، تا انسان ببیند، به‌جای دختری زیبا، کشیشی از در به درون می‌آید.

به یک نفر که گفته بود پس‌از مرگ همه‌چیز برای روح هم خاتمه می‌پذیرد پاسخ داده بود: «برای روح شما، امکان دارد، اما روح من، می‌دانم که ابدی است.

آدم باید «اندوه را از خود بزداید» و هرگونه «گرفتگی خاطر را پیش‌از حضوریافتن به درگاه حق» از وجودش دور کند

بیرون از ما، چه هیاهوی خوفناکی بود و در وجود ما چه هماهنگی دلپذیری!

دلم می‌خواست فرانسوی نبودم، تا بتوانم بگویم که تو را برمی‌گزینم ای فرانسه، و در شهادتت تو را به همه خواهم شناساند، ای آن‌که لاشخورها برسرت ریخته‌اند، تو ای وطنم، افتخارم، و تنها عشقم. ویکتور هوگو

خواسته‌ام نشان بدهم که آرام‌ناپذیرترین ورطه‌ها قلب انسان است، و آن‌چه از دریا مصون می‌ماند، از زن مصون نیست.

بخور، راه برو، دعا کن

زیرا مردم بیش‌تر به‌فکر کسب و تجارت بودند تا آزادی

هیچ‌چیز برای ادارهٔ سانسور ساده‌تر از این نیست که فردای یک شورش، تعداد تلفات را مخفی نگه دارد