بریده‌هایی از کتاب شب صورتی

کسی که پولشو گذاشت تو بانک، نباید نگران باشه. هی نباید بره بانک و بگه می‌خوام ببینم جای پولم اَمنه یا نه. توکل به خدا یعنی همین.

بَرنده کسیه که به خدا اعتماد کنه.

تو اگر واقعاً یکی رو دوست داری، باید بتونی بهش حق بدی. باید ببینی چی می‌خواد؛ نه این‌که فقط ببینی خودت چی می‌خوای. آدما وقتی می‌گن یکی رو دوست داریم، خودشونو دوست دارن. اونو می‌خوان برای خودشون. اگه راست می‌گن، باید اونو به خاطر خودش بخوان. به خاطر خودش دوسش داشته باشن.

ـ سرتو بگیر بالا بچه! ناراحت نباش! دلم می‌خواد همیشه سربلند باشی. علاقه‌های دورهٔ نوجوونی، خیلی جدی نیس. «از دل برود، هر آنچه از دیده برفت.»

«افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه، قدر نمی‌دونه! خودشو که گرفتار کرد، اون‌وقت می‌فهمه آسودگی خیال و راحتی یعنی چی!»

ـ آدمیزاد مثل مگسی که به تار عنکبوت می‌افته، به دام گناه می‌افته؛ اون‌وقت هی دست و پا می‌زنه و بیشتر خودشو گرفتار می‌کنه. بعد یک‌دفعه می‌بینه دیگه راه نجاتی نداره. دیگه به هیشکی امیدی نداره، جز خدا. از ته دل می‌گه خدایا کمکم کن! خدا هم نجاتش می‌ده. خیلی مهربونه. شک نکن!

اگه کینه‌ای ازش به دل نگیری، خودت راحت‌تری! کینه مثل خاره. اگه تو دلت نگهش داری، زخمیت می‌کنه.

هر کی در حدّ خودش، جلوه‌ای از جمال الهی رو با خودش داره. همه ساختهٔ دست اونیم دیگه. شور عشق از همینه. این شور مقدسه، به شرطی که آلودهٔ هوا و هوس نشه. «یا أیُّهَا الانسَان! إنَّکَ کادِحٌ إلی رَبِّکَ کَدحاً فمُلاقِیه»؛ ای انسان! شک نکن که با تلاش و رنجی طاقت‌فرسا به سوی پروردگارت ره‌سپاری تا سرانجام ملاقاتش کنی.

ـ یعنی من به همین سادگی، عاشق شدم؟ بدون این‌که بخوام؟

نماز خیلی برکت داره. اینا نردبان ترقی‌ان.