بریده‌هایی از کتاب دلتنگی ها و پرسه ها

گنجِ دل‌انگیز فراغت در خالی گور، همچون رؤیایی در شب، به آهستگی تاب می‌خورد.

زندگی سهل و ممتنع نیست، زندگی دشوار هم نیست. اینها همه گمانهای کودکانه است. بگذار خداوند در تو به سخن درآید، آنگاه دغدغه‌هایت فروکش می‌کند. دلیلِ بی‌قراری تو آن است که دستانت را از دست مادر درآورده‌ای و راه خانه را گم کرده‌ای. اما غمین مباش. با هر گامی که برمی‌داری و با هر روزی که سپری می‌کنی، بتدریج به مادر خویش و زهدان هستی بازمی‌گردی.

تمام سرگذشتِ عاشقی‌ام این دو حرف است: تو و این غروبِ غریبِ نیزار.

من روحی آزاد و سرکش بودم، گمانم این بود که پارسایی، بیماری و اسارت روح است. مرتاضی بودم که در تن خود میخ فرو می‌کردم. نمی‌دانستم که پارسایی، همان سلامت روان و صفای آن است و بس.

زندگی واقعی یک خانه‌به‌دوش از این‌جا آغاز می‌شود، همان زندگی که دوستش دارم، پَرسه زدن بدون آنکه مقصدی در پیش رو باشد، لمیدن زیر نور خورشید، زندگی آزادِ آزادِ یک آدم بی‌خانمان. دلم می‌خواهد زندگیم را در کوله‌پشتی‌ام داشته باشم، و بگذارم شلوارم به‌مرور پوسیده شود.

مجبور نیستم این هوای ساکن و تنبل را تحمل کنم. سیگارهای برگ نازنینم را می‌گیرانم، جام شرابم را در مقابل آتش می‌گیرم و تماشایش می‌کنم. همه‌چیز را به‌کام خواهم کرد. این غروبِ غم‌انگیز خواهد گذشت، به خواب می‌روم، فردا دگرگونه روزی خواهد بود.

مرنجان مرا، الیزابتِ زیبا! شعری می‌سرایم از مهجوری و مشتاقی، آن‌گونه که تو دوست می‌داری؛ تمام سرگذشتِ عاشقی‌ام این دو حرف است: تو و این غروبِ غریبِ نیزار.

برای درمان افسردگی، داروهای مؤثری وجود دارد: آواز، پارسایی، شراب، نواختن ساز، گفتنِ شعر، پرسه زدن و ولگردی. من با این داروهاست که زنده مانده‌ام، همان‌طور که یک راهب با نیایشهایش زنده می‌ماند.

من به آن دلدادگانی تعلق دارم که عاشق زنان نیستند، بلکه فقط عاشق عشقند.

کسی که به خوشتن «نه» می‌گوید، نمی‌تواند به خداوند «آری» بگوید.