بریده‌هایی از کتاب اول شخص مفرد

تولستوی اول رمان آنا کارنینا می‌نویسد: «خانواده‌های خوشبخت همه شبیه هم‌اند. ولی هر خانوادهٔ مفلوکی به شیوهٔ خودش مفلوک است.»

همین‌قدر می‌دانم که این موسیقی تا اعماق وجودم و تا کرانهٔ نهان‌خانهٔ روح و روانم دست یازید. یقین داشتم می‌توان چنین موسیقی‌ای در جهان یافت؛ موسیقی‌ای که به شما این احساس را می‌دهد که چیزی در کالبد وجودتان، حتی بسیاربسیار ناچیز، دستخوش استحاله شده و آن را با تمام گوشت و پوست خود حس کرده‌اید.

«نقاب بعضی از آدم‌ها ممکن است آن‌قدر سفت به صورتشان بچسبد که از پس جدا کردنش برنیایند.»

روی نیمکت نشستم، تازه فهمیدم چقدر خسته‌ام. خستگی عجیبی بود. انگار از مدت‌ها پیش فرسوده بودم و کاملاً از آن غفلت کرده بودم و حالا یک‌باره به سراغم آمده بود.

جهان پر از آدم‌های کلاش و آدم‌های هالو است.

عشق همان سوخت ضروری‌ست که به ما امکان ادامهٔ زندگی را می‌دهد. ممکن است آن عشق روزی تمام شود یا ممکن است به جایی نرسد. اما حتی اگر از بین برود یا یک‌طرفه هم باشد، بازهم می‌توانی به خاطرهٔ دوست داشتن یا عاشق کسی بودن بچسبی؛ و این منبع ارزشمندی از گرماست.

از دست رفتن رؤیاها به‌مراتب اندوه‌بارتر از مرگ موجودی زنده است

یک اسم خشک‌وخالی گاهی می‌تواند قلب آدم را به لرزه دربیاورد.

مال و جاه را به گناه و رستگاری چه‌کار؟

تازه فهمیدم چقدر خسته‌ام. خستگی عجیبی بود. انگار از مدت‌ها پیش فرسوده بودم و کاملاً از آن غفلت کرده بودم و حالا یک‌باره به سراغم آمده بود.