نظرات کاربران درباره کتاب همزاد

(۳-۲۰-[۲۸]) شخصیت پردازی عالی بود؛ در جاهایی از داستان این حس به خواننده منتقل میشه که شخصیت اصلیِ داستان بیماره و البته از نظر علم روانشناسی هم چنین بیماریی - با همین نام یعنی همزادپنداری - وجود داره که شخص به دلیل افسردگی و تنهایی، دچار توهم میشه؛ ولی برداشت های دیگه ای هم از این داستان میشه کرد، چون همزادش برای دیگران هم وجود خارجی داره.

داستایوفسکی داستان هاشو کش نمیده بلکه اون مثل یک روانشناس عمل میکنه و میخاد خواننده رو با فراز و فرود احساسات شخصیت های داستان، در یک موقعیت خاص(بعضا معمولی) آشنا کنه. اگ داستایوفسکی براتون خسته کنندس احتمالا به رمان های داستان محور علاقمند هستید که فراز فرود در سیر اتفاقات رخ بده نه صرفا در شخصیت ها.

مترجم متن رو به شدت درهم و برهم ترجمه کرده و حس میکنم از متن اصلی هم ترجمه نشده بدون هیچ پاورقی هیچ مقدمه موخره و هیچ توضیحی در کل کار ضعیفی بود

عالی بود

عاااالی و پر از هیجان

داستایوفسکی در همزاد از ایده جالبی بهره میبرد؛چه میشد اگر شخصی را کاملا شبیه به خودمان با همان اسم ولی با شخصیت متفاوتی ملاقات می کردیم؟ جالب و البته ترسناک است. همزاد داستان چندان بلندی نیست و همه ی داستان حول همین محور می چرخد،شخصی که همزاد خود را ملاقات می کند(یا حداقل فکر می کند که همزادش را ملاقات کرده) و همزادش سعی در گرفتن جایگاه او و خراب کردن شخصیتش در اجتماع دارد. همزاد از ایده خوبی بهره میبرد،شخصیت پردازی های کتاب هم نقطه قوت آن است،داستایوفسکی همان طور که در "قمارباز" مرا شیفته شخصیت پردازی هایش کرد در این اثر هم تبحر خود را در این امر به رخ می کشد. کش مکش های درونی ذهن آقای "گولیادکین" پیرامون حوادث رخ داده(گرچه ممکن است در برخی قسمت ها خسته کننده شود) و تصمیم گیری هایش به خوبی توصیف شده و میتوان او را به خوبی در حوادث مختلف داستان درک و همزاد پنداری کرد. اما بعد از ایده ناب،شیوه پیش روی داستان شاید میتوانست بهتر ازین باشد.در برخی قسمت ها شیوه ادامه داستان خسته کننده میشود تا نقطه اوج بعدی. به هر روی اما داستان کاملا کشش و گیرایی دارد و خواننده را ترغیب به ادامه و دانستن نتیجه ی قضیه میکند. پایان داستان هم اگرچه به مذاق من خوش نیامد و انتظار پایان دیگری داشتم اما نمیتوان ایرادی به آن گرفت و الحق پایان بندی درست و غیرمنتظره ای داشت که برای یک لحظه خواننده را شوکه میکند. در مجموع همزاد اگرچه شاهکار نیست اما میتوان آن را جز آثار خوب داستایوفسکی به شمار آورد؛خصوصا به خاطر ایده جالب و خاصش.

گلیادکین، کارمند دون‌پایه و بی‌چیز، اونقد در منجلاب زندگی فرومایه‌ی خود فرورفته که انگار به ناچار همزادی باید خلق کنه تا خلأها و حفره‌ها و گره‌های درونی‌اش را بتونه تحمل کنه. همزاد او خودشه با تمام مشخصات ظاهری‌اش. انگار دو قلویی همسان که به یکباره پیداش شده. اما هرآنچه گلیادکین نداره او در نهایت کمال داره. سرزنده و موفق و رند و خبیث و به دیده‌ی تحقیر به کسی چون او نگاه میکنه. اونچه این شخصیت را برای من حائز اهمیت می‌کنه، دوگانگی شخصیت و پروجکت کردن امیال و آرزوهای آدمی بر شخصی دیگری هستش که همه‌ی انسان.ها در جایی از زندگی خود احتمالاً به درجاتی متفاوت این کارو انجام میدن....

تازه شرو کردم به خوندش و فک کنم همین امروز تمومش کنم چون اینترنت قط شده😭و من فعلن کاری برا انجام دادن ندارم..... واما کتاب کتاب خوبیه بخصوص با ترجمه سروش حبیبی.... الان که به صفحه 87رسیدم ....تا حالا که کتاب خیـــلی خسته کننده ای بوده😑😑😑

بسیار عالیه.داستان مردی که با همزادش مواجه میشه...

ترجمه کتاب متاسفانه اصلا خوب نبود.

خیلی متن از نظر من گویا و جالب نبود.

داستانش خیلی خوب بود😍😍😍 کسی می دونه از روی داستان فیلم ساختن یا نه؟ اگه بسازن که خیلی خوب میشه🙂🙂🙂

ترجمه افتضاح بود

عالی بود. داستایوفسکی خودش هم بنظرم دیوانه بوده!!!

امروز شرو کردم ب خوندنش.