نظرات کاربران درباره کتاب مجنون در تهران

فکر نمی‌کردم انقدر خوب باشه! یعنی برای چنین کتابی، انقدر خوب بودن یکم دور از انتظاره! ولی واقعا فوق العادست!! بخوانید، لذت ببرید و عاشق شوید... «کابوس میبینم که بی احساس میگویی: «هی شاعرِ دیوانه‌ی تنها! خداحافظ...» ای مرگ! انگار آبرویم با تو محفوظ است اینجا که خیری نیست، پس دنیا! خداحافظ» باشد که رستگار شویم.

این سینه نیست مرکز اجماع دردهاست... فقط یه شاعر هنرمند میتونه معانی بزرگ رو درکلمات کوچک جابده.. ساده و لذت بخش💙

اشعار زیبایی داره ولی به خاطر اینکه فضای اشعار خیلی حس غم و اندوه رو منتقل میکرد با سلیقه من جور نبود ☺ یکی از اشعار زیباش به نظرم اینه : 🌼چشمت شبیه بیت های حضرت صائب هر بار جذبم میکند با اینکه تکراری است رنج بیابان دیدن و با کوه جنگیدن ... عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری است 🌼

بعضی شعر ها خیلی قشنگ بود بعضی هم متوسط.

عالییییی واقعا جملات قشنگ و پر معنای زیادی داشت

ابیات غزل‌ها فقط از طریق قافیه و ردیف بهم مرتبط بودند و نه از نظر معنا، یعنی بهتر بود رباعی و و دوبیتی جایگزین می‌شد. از نظر مفهوم هم اصلا آدم رو به عمق جایی نمی‌برد.. عمقِ احساس یا عمقِ تفکر. فضای غالب اشعار هم افسرده و غمگین و مأیوسانه بود. یه سری تشبیه‌ها رم انقد استفاده شده بود که حس می‌کردم دچار کمبود واژگان بودن. مثلا «زخمِ کاری!!»

فوق العاده ست ,مرسی از شاعر محترم و آرزوی موقیت روزافزون ,سپااااس,عالی بود,لذت بردم

از دوری تو بهارها هم زدند غم های دلم نرفته برمی‌گردند . 137

یه اعتقادی دارم که باید کتاب شعر رو داشت... این از اون کتاب هایی بود که حتما باید داشت... لذت بردم به معنی حقیقی کلمه... "نباید تا ابد احساس، مفقودالاثر باشد"

کیف کردم...

بالاتر ازحد تصورم بود✋ حقیقتا لحظاتی رو باابیاتشون زندگی کردم🌱 خیلی اهل کتاب شعر و...نبودم اماباید اعتراف کنم،ته دلم رو قلقلک داد😍💙 نمونه:👇 ((آب از هیبت عباسی او می لرزید)) که چرا در پی رودی،خودِ دریا آمد.🌊

اشعاری بسیار گیرا ، لطیف و جذاب

عالی عالی. از دست ندید.

😍😍

بعضی ابیات بدجور به دل مینشینن

خیلی قشنگه😍

👌🏻

از مجموعه های خوب معاصر یکی همینه

خیلی عالی

فکر نمی‌کردم اینقدر قشنگ باشه✨🤌🏻 نه مغرورم نه دلسنگم نه از تحقیر می ترسم پر از بغضم ولی از اشک بی تاثیر می ترسم حریفی خسته ام، شطرنج بازی که کم آورده که از پیچیده بازی های این تقدیر می ترسم میایی...، چای مینوشی...، برایت شعر می خوانم... من از سردرد این رویای بی تعبیر می ترسم!