نظرات کاربران درباره کتاب ماهی‌ها نگاهم می‌کنند

اوایل کتاب انقدر درباره ورزش و کشتی نوشته بود که اگه بعنوان نمونه کتاب فقط صفحات اول میخوندم هیچوقت ادامه نمیدادم ولی خوشبختانه توی بینهایت خوندمش و از وسطهای کتاب تازه متوجه حس خوبش شدم.اگرچه با روحیه هر کسی سازگار نیست و یه کتاب غمگینه ولی قلم نویسنده بنظرم عالیه. زندگی افسرده و تنهاییهای مدرن مون خیلی ملموس شرح میده.حس و حال کتاب، نگاهش و انتخاب موضوعش خیلی خوب بود. یه کتاب خاص پسند

انقدر مشکل نگارشی داره و «ها» رو بد به کلمه‌ی قبلیاش چسبونده که نتونستم بیشتر از ۵درصدشو بخونم!

داستان با ایده‌ی پدرکشی شروع میشه. اصراری به پرگویی و ساخت صحنه‌های با جزییات بالا نداره. به جاش تغییر فضا و مود رو به خوبی انجام می‌ده. پر از خرده‌روایته و همه‌ی روایتهای و اتفاق‌های داستان هم به نظرم به مضمون وفادارند.

داستان خبرنگار سرویس ورزشی(بوکس) که مادرش سالهاست مرده و پدرش ناپدید شده و زندگیش با یکنواختی‌ای نه چندان جذاب در جریانه تا اینکه اتفاقی میوفته و این روند تغییر میکنه... عواملی که باعث شد این کتابو انتخاب کنم و بخونم به ترتیب این بود : 1. دیدن این کتاب تو صفحه‌ی دوستی که خیلی از بهترین کتاب‌هایی که تو این ژانر خوندم از طریق ایشون باهاشون آشنا شدم 2. تجربه ترجمه های خیلی خوب از آقای اصفر نوری 3. و در نهایت طراحی جذاب جلد کتاب 🫠 شروع داستان کمی منو به یاد جان فانته انداخت ولی هرچی جلو رفتم دیدم نویسنده صرفا اون پوچی و افسردگی شخصیت و در سطح و لایه بیرونی میتونه ترسیم کنه و قادر نیست تو لایه های عمیق تر حرف تازه‌ای بزنه و این یکم سرخورده‌ام کرد. نهایت چیزی که از شخصیت اصلی میشنویم: . «وجودم اندازه‌ی ساحلی در زمستان تهی است، شغلم زیاد خواستنی نبود، روی هیچ دوستی نمیتوانستم حساب کنم، و اگر امروز یا فردا ناپدید میشدم، هیچ‌کس متوجه نمیشد» . «به تمام این زمان از دست رفته فکر می‌کنم، به این تهی که احاطه‌ام می‌کند و منتظرم می‌ماند. امشب، نشسته بر ماسه و‌باد، دستگیرم می‌شود که می‌توانستم همه این سالها و صرفه جویی کنم و میپریدم. این را میگویم، و قادر نیستم حتی دُز همیشگی قرص خوابم را بالا ببرم» از لحاظ توصیفات محیط خوب بود و باعث میشد به راحتی فضا و رو تصویر سازی کرد

خیلی مشکل نگارشی داره

یه کتاب به‌شدت بی‌محتوا معنا و مفهومی نداره و سیر درست حسابی هم همینطور زندگی یه گزارشگر روزنامه که از مسابقات بوکس زیرزمینی گزارش‌های مخاطب جذب‌کن و غیرواقعی می‌نویسه معدود آدمهای زندگیش یکی بعد از دیگری می‌میرن و اون به زندگی مزخرف و تأسف‌بارش تا سالها بعد ادامه میده سراسر داستان بی‌هدفی، تنهایی مفرط و به دور از گرمای خونه و خونواده، ناامیدی بیش از حد به وفور یافت میشه اما به طرز عجیبی این آدم خودکشی نمی‌کنه، ازدواج می‌کنه، بچه‌دار و نوه‌دار میشه اما کوچکترین اثری از محبت و زندگی و عشق درش به وجود نمیاد و به زندگی پوچ و بی‌حسش تا ۷۱ سالگی و بیشتر ادامه میده (انتهای داستان نمیمیره) توصیفات جذابی نداره هیچ چیزی نداره که آدم رو جذب به خوندنش کنه طبق توضیحی که برای کتاب اومده و نظر دو دوستی توصیه کردنش شروع به خوندن کردم اما هرچی پیش رفتم بیشتر به دیوانگی نویسنده پی بردم (اگه توضیحات مترجم رو درمورد نویسنده در ابتدای کتاب بخونید به حقانیت حرفام پی می‌برید) شخصیت اول داستان هم درست مثل نویسنده‌ش و حتی بیشتر از اون دیوانه‌‌ست تنها چیزی که باعث شد تا انتها بخونم این بود که ببینم ته این زندگی رقت‌بار چطور رقم می‌خوره که کاملا خلاف انتظار بود وقتتون رو با خوندنش هدر ندید!

توصیف های جزیی متن داستان واقعا برام جذاب بود. کتاب خوبی بود و لذت بردم از خوندنش