نظرات کاربران درباره کتاب مسئله مرگ و زندگی

کتابی دل‌نواز، جذاب و شورانگیز. این کتاب به معنای واقعی، مسأله مرگ و زندگی را به تصویر کشیده. بد نیست بعد از خواندن این کتاب، خود را ۸۸ ساله دانست و زندگی خود را از آن منظر قضاوت کنیم.

کتاب راجع به روزهای پایانی زندگی همسر اروین یالوم و رویاروئی زن و شوهر فرهیخته و دانشمند با این لحظات است. فصل های کتاب بصورت یکی در میان توسط هر دو نفر نوشته شده اما فصل های پایانی را اروین یالوم به تنهایی ادامه میدهد و در این فصول به توصیف روزهای پس از فقدان همسر و مشکلات روحی و روانی که پس از این فقدان با آن مواجه میشود می پردازد. اولین بار کتاب «درمان شوپنهاور» رو از اروین یالوم خونده بودم و این کتاب رو توصیه کردم به کسانی که در موقعیت مرزی تجربه مرگ هستند اما در مورد کتاب «مسئله مرگ و زندگی» میتونم اونو به دو طرف ماجرای مرگ توصیه کنم چه اونهایی که مرگ نزدیکی دارند و چه اونهایی که سوگ و فقدان رو تجربه میکنند. کلا با خواندن کتاب انرژی گرفتم که بهتر زندگی کنم تا مرگ باشکوه تری رو تجربه کنم

من تازه کتاب رو تموم کردم. ۱. ترجمه اش خوب بود و روان. اما اینکه نسخه اش سانسور داشته یا نه ، نمی‌دونم ۲. برای روانشناس ها برای اینکه نکته ای یاد بگیرند در خصوص سوگ باید بگم چیز خاصی نداشت اما برای کسانیکه عاشق رمان هستند بد نیست و عاشق این هستند که در مورد رابطه صمیمانه یک زوج مطلب بخونند. ۳.کل کتاب در مورد بیماری همسر یالوم و کارهایی که برای درمانش کردن، حرف زده و چند فصل آخر به دوران پس از مرگ همسرش و اینکه یالوم چند فصل آخرش رو مرور کوتاهی بر کتاب های دیگه اش گذاشته برای تحمل کردن سوگ همسرش( که بیشتر احساس کردم داره برای کتاب هایش تبلیغ می‌کند ،😁) من دو کتاب وقتی نیچه گریست و دروغ گویی رو مبل رو خوندم. بنطرم اون کتاب ها نکات آموزنده داشت برای درمانگری. ولی این کتاب شبیه رمان یا داستان کوتاه هست که خیلی کشدار شده. خلاصه. ارزش یکبار خوندن رو داره اما شخصا فک نکنم دوباره دلم بخواد بخونمش.

مریلین یالوم در سن هشتاد و هفت سالگی به بیماری لاعلاج میلومای چندگانه مبتلا شده و چندماه بیشتر از عمرش نمانده. به همسرش اروین یالوم (یکی از بنیانگذاران روانشناسی اگزیستانسیال) پیشنهاد می‌کند تجربهٔ روزهای آخر عمرشان را به شکل یک کتاب منتشر کنند تا شاید برای کسانی که تجربه مشابهی را می‌گذرانند کمک کننده باشد. هر فصل از کتاب را یکی از آنها می‌نویسد. در فصل‌های پایانی مریلین دیگر حضور ندارد و اروین به تنهایی به نوشتن ادامه می‌دهد. با این اروین سال‌ها به آدم‌های دیگر کمک کرده تا رنج از دست دادن عزیزانشان را تحمل کنند، اما رنج فراق مریلین کسی که از ۱۵ سالگی عاشقش بوده، فراتر از انتظارش است. کتاب تأثیرگذاری است. خواندن تجربهٔ روزهای آخر مرگ‌ و رنجی که همراهش می‌کشد، غمگین کننده و تلخ است اما نگاه این دو نفر به زندگی و قدرت روایتگریشان‌ کتاب را امیدبخش و خواندنی کرده است.

کتاب بسیار رمانتیک،علمی و شیوایی است که در سبک آن اگر بخواهیم نام ببریم میتوانیم به "تولستوی و مبل بنفش"و "سه شنبه ها با موری"اشاره کنیم. شاید این آخرین کتاب یالوم در سن نود سالگی باشد(البته امیدوارم بیش از اینها عمر کند )جهان به این تیپ انسان های قدرتمندی که با شجاعت از تجربه مرگ عزیزانشان می نویسند و آنرا برای میلیون ها نفر به نگارش در آورده و مورد کند و کاو قرار می دهند به شدت نیاز دارد. شاید بقول ماکسیم گورکی (نویسنده روس)اروین یالوم نیز از همان دسته انسان های شایسته ای باشد که بتوانیم کلاهمان را با افتخار از سر خویشتن برداریم و به او بگوییم "از آشنایی با شما خوشوقتم قربان،هرچه بیشتر عمر کنید باعث افتخار جهانیان است" یالوم روانشناسی برجسته از نسل رولو می است که شاید تا ده ها سال دیگر جهان علم، همچین انسان والایی که هم در رمان نویسی و هم در پزشکی چیره دست باشد به خود نبیند.

این نشون می ده آدم وقتی چیزی رو با تمام وجودش بنویسه تا چه حد میتونه تٱثیر گذار باشه حتی اگه در اصل نویسنده هم نباشه. خیلی عجیبه.

بسیار تاثیرگذار، تامل برانگیز و آموزنده، بنظر من این کتاب فقط مناسب روبرو شدن با فقدان و سوگ نیست بلکه زندگی زیبا، سرشار از احترام، علاقه و دوستی و رفاقت مریلین و اروین لحظه به لحظه انسان رو تحت تاثیر قرار میده، پس میشه اینهمه سال، از پانزده سالگی تا 87 سالگی علاقه و عشق رو اینطور زیبا حفظ کرد، اگر اسامیشون رو سرچ کنید میبینید همانطور که اروین در جای جای کتاب گفته بسیار با عشق دست در دست هم دارند، برای من نوع زندگی و رفاقتشون خیلی الهام بخش بود، چه فکر خوبی کرد مریلین که با هم این کتاب رو بنویسن، کتاب بسیار ارزشمندیه که به زیبایی زندگی، مواجهه با مرگ خود شخص و مواجهه با مرگ عزیزان رو صادقانه توصیف میکنه. البته اینقدر زندگی پرباری داشتند که شاید خیلی از خوانندگان تجربه چنین زندگی ای رو نداشتن، شاید ازین نظر تفاوت باشه بین کسانی که کتاب و میخونن و نویسندگان کتاب و از این نظر برای کسی که حسرت سالها زندگی نکرده داره نمیتونه چندان کمکی برای مواجهه با مرگ باشه. ولی برای ما زنده ها الهام بخش خوبیه که طوری زندگی کنیم که در پایان همینقدر آروم و خوشحال باشیم.

تقریبا میشه گفت با کتابای اروین یالوم کم ارتباط میگیرم، و خیلی جذابیت خاصی برام ندارن. اما این کتاب خیلی چیز ها بهم آموخت. اینکه به این فکر باشم که به قدری تلاش کنم که ثمره هایی رو بعد مرگم به جا بذارم و تا بلکه حتی یک آدم بتونه ازشون استفاده کنه و براش مفید باشه، یک چیزی که ارزش معنایی داشته باشه. از این کتاب یاد گرفتم که هر چقدر هم آدم عمر با برکت و پر کوششی داشته باشه بازم بالاخره یک روزی میرسه که از جدا شدن از عزیزانمون واهمه داریم و این ترس از جدایی میشه دغدغه روز های آخر زندگیمون..پس چه بهتر که از قبل یه وقتایی رو هم به مرگ فکر کنم و تلاش کنم از دید دوستانه بهش نگاه کنم تا شاید بفهمم مرگ چیز بدی نیست و باطن و ذات لطیفی داره که تمام خوبی های اینجا هم به پای لطافتش نمیرسن..... از این کتاب آموختم که باید به مرگ فکر کرد، انگار فکر کردن به مرگ برای هر آدمی امری ضروری باشد، امری ضروری و حیاتی، چجور میشه به زندگی بعد از مرگ فکر نکرد، به حیاتی ابدی....

باسلام و تشکر از امکان استفاده الکترونیکی کتابها اثار دکترریالوم یکی از یکی بهتر ودغنی در اگاهی به زوایای روحی بشری،رو با زبانی ساده و روان مطرح می کند که صداقت و شرافت انسانی یک روانپزشک توامان ارزش بیشتری به انها می بخشد روانپزشکی مسیول که در حین انجام کار با بیمارانش ،دایم در حال روانکاوی شخصی خود بود که بتواند از پنهانی ترین بخشهای وجودی خود اگاه باشد او در برخورد با دغدغه های ۴ گانه مشترک بشری خیلی عالی ،انسان تنها ،افسرده ،... رو صادقانه تحلیل می کند و از طرفی با گروههای روان درمانی ،و در درمان متقابل گروهی از عهده این کار هم به نحو عالی برامده است حقیقتا ارزو دارم ،ادرس ایمیلی هز ایشون داشته باشم‌ خیلی خواهان تماس با ایشان و ابرلز احساس قلبی ام به ایشون هستم اگر در این مورد یاریم دهید ،بسیاررسپاسگزاررخواهم بود

یالوم خوان هستم و همه آثارش رو با عشق می خونم. این کتاب هم به نظر من خیلی تامل برانگیز و جذاب بود با وجود مشغله زیاد سه روزه تمومش کردم

عالی بود

همیشه آرزویم این بود که دکتر یالوم را از نزدیک ببینم و با او قهوه ای بخورم و در مورد کتابهایش و تاثیری که بر من گذاشته اند صحبت کنم. به او بگویم که با کتاب 'وقتی نیچه گریست' با او آشنا شدم ولی به نظرم شاهکارش رمان 'درمان شوپنهاور' ش بود (البته بعد از کتاب 'یالوم شدن'). همیشه خدا خدا میکردم که او نمیرد. حال با خوندن این کتابش حس میکردم در روزهای سختش کنارش بوده ام. حس میکردم زندگی معمولی او چقدر حرف برای آموختن دارد. همیشه در اثارش شجاعتش را در افشای خودش می ستودم، که در این کتابش این شجاعت به نهایت درجه خود رسیده بود‌. به جرات میگویم که او یکی از تاثیر گذارترین انسانها در زندگیم بوده و است. او به من شجاعت قبول واقعیت و سپس در کنار آن لذت بردن از هستی را اموخته است. از خدا میخواهم که عمرش دراز باشد.

چقدر زیبا ، صریح ، عاشقانه و پر از بیان احساسات بدون هیچ خجالتی💚 مریلین عزیز و دکتر یالوم آرزو میکنم همه زندگی هاش مشترک مثل شما بدون هیچ حسرتی تموم بشن 🥺🌱

کتاب بسیار بسیار خوبیه. مثل بقیه کتابای یالوم. فقط حیف که ترجمه ش سانسور شده

برای افرادی مثل خودم که سرطان رو تجربه کردن و درگیرش هستن میتونه جالب باشه چون تجربیات و حس های مشترک زیادی داریم هممون با نویسنده ولی چه کاریه خودتون رو اذیت کنین با این کتاب خیلی غم انگیزه تو ایران به اندازه کافی غم داریم

برای کسانی که غم از دست دادن عزیزی دارند توصیه میکنم بخونن. یک داستان واقعی که کاملا احساساتش رو با تمام وجود درک میکنی

دروود دوستان کتابخوان متن بسیار روان ساده سلیس و دوست داشتنی هست، بشدت حس قدرشناسی و ذهن آگاهی زمان و مکان و اشیا مورد علاقمون رو القا میکنه...حس اینکه از تک تک لحظات بودن در کنار خانواده لذت ببریم و تا بینهایت فقط و فقط با تمام وجود زندگی کنیم.

یکی از کتاب های شورانگیز، آرام، ناب و جذاب درباره مساله ای به نام مرگ و زندگی. درست است که تک تک جملات کتاب را نوعی نگرانی در عین حال ارامش فراگرفته اما بیشترین جذابیت آن این ست که یک نفر مرگ خود را ذره ذره در جام کلمات می ریزد تا روزی که مرگ او را بنوشد. هم اروین هم مریلین نویسنده این کتاب اند. شوهر، شاهد گداختن تن همسر نازنین ست و همسرش روای این ذره ذره مذاب شدن در این جهان و رهسپار شدن سوی ابدیت. جایی که مریلین یالوم از دوستان مختلفش در دنیا حرف می‌زند و اینکه زن وشوهری برای دیدن او از اروپا به آمریکا آمدند برام خیلی جالب بود. از اینکه مرگ، چقدر زندگی رو براشاه شورانگیز می‌کرد در شعف و شگفتی فرو رفتم. از اینکه گاه بیزار میشد از بودن از خوردن قرص های تا همیشه ناتمام از خستگی کشیدن بار زندگی بر دوش. و در عین حال دوستدار زندگی بودن. این کتاب رو عمیقا بوییدم و چشیدم. به مرگ دست دادم و گفتم تو به من یاد دادی زندگی کنم. زندگی از مرگ مهم تر است. این کتاب را در یک. جمله نیچه میشه عصاره وار تقدیم کرد به همه زندگی را به تمامی زندگی کن و بهنگام بمیر!

این کتاب روایت زندگی یک زوج دوست داشتی است. بعد از اینکه تمام مراحل زندگی را عاشقانه و پابه پای همدیگه پشت سر گذاشتند، و حالا با پیری،بیماری و مرگ دست و پنجه نرم میکنند. نمیدونند چطور باید از هم خداحافظی کنند و پس از مرگ یکی، چه برسر دیگری میاد. ‌خوندن این کتاب مثل اینه که از آخر به اول یک فیلم رو ببینید. حالا این فیلم میتونه مسیر زندگی تون باشه. اگه در اخر خط باشی وقتی به گذشته نگاه میکنی چه چیزهایی دلت رو گرم میکنه؟خوشحالت میکنه؟ گاهی وقتها، اگه خودمون رو در پیری تصور کنیم یا در بستر مرگ، خیلی بهتر میتونیم برای الانمون تصمیم بگیریم. این موقعیت رو بارها در این کتاب تجربه کردم.

یک عاشقانه زیبا و واقعی ، و باز هم اشاره به قانون اتانازی که من به جد باهاش موافقم...👌