کتاب سیره تربیتی پیامبران؛ حضرت ابراهیم (ع)

کتاب سیره تربیتی پیامبران؛ حضرت ابراهیم (ع) نوشته محمدرضا عابدینی است. این کتاب را نشر معارف منتشر کرده است. محتوای این کتاب به‌صورت گفتاری از شبکه سوم سیمای جمهوری اسلامی، در برنامهٔ ارزشمند «سمت خدا» ارائه شده است. 

درباره کتاب سیره تربیتی پیامبران؛ حضرت ابراهیم (ع)

سیرهٔ تربیتی قرآن کریم، افزون بر بیان مفاهیم، معرفی مصادیق و الگوهای عینی و خارجی است؛ ازاین‌رو در قرآن کریم بیش از دوهزار آیه درباره انبیای الهی علیهم‌السلام آمده است. این امر نشان می‌دهد که مطالعه و بررسی زندگی انبیای گذشته، برای امت پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز راهگشا و هدایت‌بخش است. زیرا همهٔ انبیا، با اینکه به شرایط زمان، مکان و استعدادها توجه داشته‌اند، ولی مخاطبشان «نظام فطرت» بوده است؛ نظامی که خدای متعال آن را در وجود همهٔ انسان‌ها قرار داده است. ازاین‌رو، به تعبیر قرآن کریم، زندگی امت‌های انبیای پیشین مثَلی برای امت خاتم است. نکته دیگری که ما را به زندگانی انبیای پیشین متوجه می‌کند این است که همهٔ انبیا در دعوت و هدایتگری به اصلی واحد متکی هستند و در حرکتی مستمر، با هم پیوستگی دارند؛ هر پیامبری تصدیق‌کنندهٔ پیامبران پیشین، و بشارت‌دهنده به انبیای پس از خود است؛ بلکه از ابتدا بشارت به نهایت را نیز دارند.

در این نگاه همه انبیا علیهم‌السلام در حکم انسانی واحد هستند که زندگانی چندهزارساله دارد. هر یک از آنان با توجه به مراتب کمالی امت‌ها، آشکارکنندهٔ بخشی از ظهورات و جلوه‌های کمالی اوامر الهی هستند. مجموعه کتاب‌های سیره تربیتی پیامبران با هدف راهنمایی بشر به سمت هدایت نوشته شده است تا چراغی باشد برای تمام کسانی‌که به‌دنبال سعادتند. باید بدانیم تحلیل سیرهٔ انبیا و اولیای الهی، به‌عنوان حقیقتی زنده و تأثیرگذار در زندگی امروز ما - چه در جانب محبت به آنها و چه در جانب عبرت‌گرفتن و درس‌آموزی از سرنوشت مخالفان آنها - آن هم در بیان کامل قرآنی، کاملاً لازم و ضروری است.

خواندن کتاب سیره تربیتی پیامبران؛ حضرت ابراهیم (ع) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به زندگی سعادتمند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سیره تربیتی پیامبران؛ حضرت ابراهیم (ع)

حضرت ابراهیم علیه‌السلام «فطرت مجسم» است؛ به این معنا که خدای متعال، سیر عبودی در مسیر قرب به خود را، با وجود مبارک حضرت ابراهیم علیه‌السلام نشان داده است. خداوند درباره زندگی اغلب انبیای دیگر، تنها بخش‌های خاص و کوتاهی را نقل کرده و از اولین لحظه وجود آنها و ابتدای ادارکات ایشان، صحبتی به میان نیاورده است، اما درباره زندگی حضرت ابراهیم علیه‌السلام، هم در آیات قرآن و هم در روایات معصومان علیهم‌السلام، این سیر به‌طور کامل، نمایان است.

علامه طباطبایی رحمه‌الله در تفسیر شریف المیزان می‌فرماید: «و الآیات فی الحقیقة بیان لمصداق کامل من القیام بدین الفطرة و الانتهاض لنشر عقیدة التوحید»؛ آیاتی که درباره حضرت ابراهیم علیه‌السلام نازل شده است، برای بیان مصداقی کامل از قیام به دین فطرت، و نشر توحید است. به عبارت دیگر، در میان انبیا، ابراهیم خلیل علیه‌السلام، پس از رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، در نشر توحید بی‌نظیر بوده و مظهر تامّ آن در بین انبیا به‌شمار می‌رود.

با مرور آیات قرآن می‌بینیم که نام حضرت ابراهیم علیه‌السلام بیش از شصت بار، در قرآن آمده، بیش از دویست آیه درباره ایشان نازل شده، و یک سوره قرآن هم به نام ایشان است. این آیات، به تبیین شخصیت، بیان افعال و نقل سخنان، احتجاج‌ها و دعاهای ابراهیم خلیل علیه‌السلام می‌پردازند؛ اما آیاتی که درباره سایر انبیا نازل شده است، بیشتر درباره بیان عذاب یا سقوط قوم آنان است. وقتی بیش از دویست آیهٔ قرآن درباره حضرت ابراهیم علیه‌السلام نازل می‌شود، به این معناست که شخصیت ایشان در قرآن، به‌طور نسبتاً کامل و زیبایی به تصویر کشیده شده است. هنگامی که به این تصویر زیبا نگاه می‌کنیم، بهت و حیرت عجیبی نسبت به زندگی ایشان، وجود ما را فرا می‌گیرد. مشاهده عظمت ایشان، ما را برای شناخت بهتر عظمت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله که فطرت کامل است، بسیار کمک می‌کند.

ولادت

حضرت ابراهیم علیه‌السلام حدود دو هزار سال پیش از میلاد حضرت مسیح علیه‌السلام به‌دنیا آمد؛ یعنی حدود چهار هزار سال پیش. در محل تولد ایشان اختلاف وجود دارد: برخی منابع، محل تولد را در اطراف شهر بابِل۱۷ ذکر می‌کنند، و برخی دیگر، در اطراف شهر کوفه، و برخی نیز، آن را شهر یا روستای «اُور» می‌دانند و گفته‌اند که محل به آتش‌انداختن حضرت ابراهیم علیه‌السلام هم در همان‌جا بوده و آن حضرت از آنجا به شام هجرت کرده است. هر سه محل ذکر شده، امروزه در کشور عراق قرار دارند. در منابع تاریخی، عمر حضرت ابراهیم علیه‌السلام از ۱۲۰ تا ۲۰۰ سال ذکر شده است. قول به ۱۲۰ سال، قوی است؛ اما بعضی قرائن، قول ۱۷۵ سال را تأیید می‌کنند