کتاب چگونه اختلالات رفتاری فرزندم را کاهش دهم؟

کتاب چگونه اختلالات رفتاری فرزندم را کاهش دهم؟ نوشتهٔ صنوبر چگینی است و انتشارات گیوا آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب چگونه اختلالات رفتاری فرزندم را کاهش دهم؟

علم از آن نقطه و آن زمان آغاز شد که بشر به فکر حل مسائل مختلف زندگی افتاد. بشر اولیه برای حل مسائل و مشکلات خود از ابتدایی‌ترین مرحله شروع کرد و به کمک برخی از روابط تجربی قادر شد پیرامون خویش را کم و بیش بشناسد و بدین طریق پیچ و تاب و فراز و نشیب هستی آگاه شد.

کودکان سرمایه‌های ارزشمند و سازنده آینده جامعه هستند. آموزش و پرورش در دوره کودکی که زمان شکل‌گیری شخصیت و ایجاد عادات مختلف و پیشگیری از بروز مشکلات است، آینده فرد و جامعه را بنا می‌نهد و مسیر حرکت مملکت را مشخص می‌سازد، توجه به مسائل و مشکلات کودکان باعث پیشرفت و ترقی جامعه می‌شود و غفلت در رفع مشکلات آنان، خسارت جبران‌ناپذیری به بار می‌آورد. دوره سوم کودکی سنین ۶ تا ۱۲ سالگی را شامل می‌شود به دوره دبستان معروف است آغاز آموزش رسمی کودک در این دوره خواندن و نوشتن و حساب کردن را می‌آموزد.

اکثر معلمان و مسوولان مدارس، در طول خدمت آموزشگاهی خود با دانش‌آموزانی برخورد می‌کنند که رفتارهایی متفاوت با سایر همکلاسان از خود نشان می‌دهند. رفتار گوشه‌گیری، یکی از رفتارهای نسبتاً شایع است که فرد را به شدت آزار می‌دهد و اگر درمان نشود فرد را به سمت و سوی مشکلات دیگری مثل عدم اعتماد به نفس، افسردگی، شکست، انتقاد، دستپاچگی یا تحقیر و ترس، اضطراب و زود رنجی سوق خواهد داد. عدم احساس توانمندی و کمی عزت نفس و نیز ناتوانی در بروز احساسات، بیان افکار و نظریات، خود باعث جدایی فرد از فعالیت‌های گروهی است.

روان شناسان، کمرویی و گوشه‌گیری را رفتاری ناسازگارانه تلقی می‌کنند که بعضاً مزمن و با دوام است. این رفتارها سازگاری کودک را با مشکلات زیادی مواجه می‌کند و برای زندگی سایر اشخاص که به نوعی با کودک در تماس هستند، عامل مزاحمی به حساب می‌آید. کمرویی و کناره‌گیری کودک، کوششی برای خودداری از ارتباط با محیط اطراف است. کودک کمرو و گوشه‌گیر ممکن است از برقرارنمودن تماس با افراد و شرکت در فعالیت‌های اجتماعی، تقلیل یافتن علائق ذهنی و عاطفی به محیط خارج همراه باشد. کودکان کمرو و گوشه‌گیر معمولاً از داشتن دوست محروم هستند و یا تک دوست بوده و بسیار به آن‌ها وابسته هستند و به طور کلی از بودن در کنار هم سن‌های خود لذت نمی‌برند و به فعالیت‌های گروه علاقه نشان نمی‌دهند. متأسفانه کودکان کمرو و کناره‌گیر معمولاً موردتوجه قرار نمی‌گیرند، علت نیز آن است که نسبت به کودکان دیگر، کمتر توجه اطرافیان را به خود جذب می‌کنند. روابط اجتماعی این دسته از کودکان در مقایسه با همسالان در عملکردهایشان دچار کمبود و کاستی است و احتمالاً حالت‌هایی از افسردگی و ناشادی را تجربه خواهند کرد و با مشکلات آموزشی خود، مواجه خواهند گردید

بنابراین، اولیا و مربیان باید پرورش همه جانبه را جزو برنامه های تربیتی خود بدانند، و از آغاز برایش برنامه ریزی کنند.

خواندن کتاب چگونه اختلالات رفتاری فرزندم را کاهش دهم؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پدران و مادران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چگونه اختلالات رفتاری فرزندم را کاهش دهم؟

«از آنجا که گوشه‌گیری کودکان معمولا نه به صورت اجتناب از افراد بزرگسال بلکه به صورت کناره‌گیری از کودکان جلوه می‌کند، هدف درمان باید افزایش ارتباط متقابل با همسن و سالان کودک باشد. (مهریار، ۱۳۷۰، ص ۲۹۲).

معلمان و والدین در رفع مشکلات کودکان گوشه‌گیر نقش بسزایی دارند و با صمیمیت و محبت باید به تمام تغییرات رفتاری مناسب و موفقیت آمیز آنان توجه کرده، آنان را تشویق کنند و بدین وسیله کودکان را به سوی فعالیت‌های اجتماعی سازنده در مدرسه و خانه راغب سازند. بردن به گردشهای علمی، تشویق به سخن گفتن در حضور والدین و دوستان و بستگان و جرات دادن به او بدین معنی که می‌تواند در برابر جمع سخن بگوید و شرکت دادن در فعالیت‌های هنری و ایفای نقش در نمایشنامه‌ها از جمله اعمالی است که مهارتهای اجتماعی دانش‌آموزان و کودکان را افزایش می‌بخشد و آنان را در مبارزه با گوشه‌گیری یاری می‌دهد. معلم باید با آنچه کودک قادر به انجام دادن آن است کار خود را در مدرسه آغاز کند و او را به صورت عملی به ارزشمند بودن خویش آگاه و مطمئن سازد. اگر کودک احساس کند که می‌تواند در انجام دادن امور موفق شود، بر اعتماد به نفس او افزوده می‌گردد و در می‌یابد که دیگر به گوشه‌گیری نیاز ندارد. بردن کودک به گردش‌های علمی، تشویق به سخن گفتن در حضور پدر، مادر، دوستان و بستگان و نیز جرئت دادن به او به این معنی که می‌تواند در برابر جمع سخن بگوید و شرکت دادن او در فعالیت‌های هنری و ایفای نقش در نمایشنامه‌ها از جمله کارهایی است که مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان و کودکان را افزایش داده، آنان را در مبارزه با گوشه‌گیری یاری می‌دهد.

کار گروهی: بعضی از نویسندگان، برای درمان خجالتی و گوشه‌گیر بودن، روش کار با گروه را پیشنهاد کرده‌اند. این گونه فعالیت‌ها، شامل درگیر کردن دانش‌آموزان در برنامه معلم دانش‌آموزان دیگر بودن، ایجاد فرصت‌هایی برای بازی کردن با بچه‌های کوچکتر، کمک خواستن از اعضای گروه برای وارد کردن بچه‌های گوشه‌گیر در کارهای گروهی و نیز درگیر کردن آنها در فعالیت‌های رقابتی گروههای کوچک کلاسی است.

دخالت‌های معلمان: در بررسی نظریات معلمان موفق در چگونگی برخورد با دانش‌آموزان خجالتی بیشترین پاسخ‌هایی که داده شد، عبارت بود از:

۱- تغییر محیط اجتماعی (مثل نشاندن آنها در بین همکلاس‌های مهربان یا واگذاری آنها به یک نفر یا یک گروه کوچک)

۲- تشویق یا اتخاذ تدابیری برای افزایش جوابگویی دانش‌آموزان.

۳- کاهش اضطراب یا دستپاچگی»