کتاب عزیمت به تهران

دولت‌های جرج بوش پدر، بیل کلینتون، جرج بوش پسر و باراک اوباما تلاش کرده‌اند با حفظ نیروهای نظامی در خاکِ عربستان سعودی و دیگر دول عرب پس از جنگ اول خلیج فارس (کاری که در دوران جنگ سرد تا حد زیادی انجام نداد)، نتایج سیاسی را با هدفِ تثبیتِ نظمِ حامی آمریکا تحمیل کند؛ با اعمال تحریم‌ها بر رژیم صدام حسین که منجر به مرگ یک میلیون عراقی از جمله نیم میلیون کودک شد، (سیاستی که مادلین آلبرایت، نماینده‌ی آمریکا در سازمان ملل با این جمله‌ی زشت از آن دفاع کرد، «فکر می‌کنم که این انتخابی دشوار است، اما بهایی که برای‌‌اش می‌پردازیم ارزش آن را دارد.»)؛ و با تهاجم به افغانستان و عراق بعد از ۱۱ سپتامبر و پیگیری اشغال‌های طولانی که بنا بر برآورد خود وزارت دفاع در مجموع بیش از ۱۱۲ هزار نفر (بنا بر دیگر تخمین‌های معتبر، بسیار بیشتر است) جان خود را از دست دادند.

اگر نخبگان سیاسی و سیاست‌گذاری آمریکا بر آن بودند تا چنین کوششی کنند، در می‌یافتند که جمهوری اسلامی خود را بازیگری به غایت عقلایی در پیش‌برد سیاست خارجی‌اش نشان داده است. در دهه‌ی ۱۹۸۰ (۱۳۶۰) حکومت ایران علیه عراق جنگی مقدس با انگیزه‌ی ایدئولوژیک به راه‌ نیانداخت. درعوض، کوشید تا از مردم ایران در برابر تهاجم وحشیانه‌ی عراقی‌هایی دفاع کند که مستقیماً مورد حمایت بسیاری از همسایگان ایران و نیز قدرت‌های غربی از جمله ایالات متحده بودند. حتی زمانی که در جریان آن جنگ، آماج حملات شیمیایی قرار گرفت، آیت‌الله ‌العظمی خمینی، بنیان‌گذار جمهوری اسلامی، و همراهانش ترجیح دادند که زرادخانه‌های ایران را با سلاح‌های شیمیایی تسلیح نکنند، کاری که آنان را قادر به پاسخ مشابه می‌ساخت. و اکنون پس از سال‌ها مقامات بلندپایه سیاسی و مذهبی جمهوری اسلامی اتهام استفاده از سلاح‌های هسته‌ای را رد می‌کنند، هم به دلایل استراتژیک و هم به این سبب که در نظرشان سلاح‌های هسته‌ای خلاف اخلاقیات اسلامی است.

بیایید مستقیم سراغ حرف اصلی‌ نویسندگان برویم: «آمریکا باید با ایران کنار بیاید، همان‌طور که روزگاری با چین کنار آمد»