بریده‌هایی از کتاب دروغ/ اراده آزاد

ترجیح می‌دهم آدمی ناشی و حتی بی‌ادب و گستاخ باشم تا بی‌صداقت.

اگر برای ما مسلم شد که دوستی راهی خطا را در زندگی‌اش در پیش گرفته است، این نشانه دوستی نیست که صرفا لبخند بزنیم و تشویقش کنیم که پیش برود.

وقتی از ما می‌پرسند، «چطوری؟» اکثرا بی‌آنکه فکر کنیم و به شکلی انعکاسی می‌گوییم خوبم، چون می‌دانیم که این سؤال صرفا نوعی سلام و علیک است و نه باز کردن سر صحبت در مورد مشکلات کاری‌مان، مشکلات زناشویی‌مان، یا وضع مزاجمان. طفره رفتن و ناگفته گذاشتن‌هایی از این دست می‌توانند اشکالی از فریب باشند، امّا دروغ به حساب نمی‌آیند. ما در چنین مواقعی حقیقت را دور می‌زنیم، امّا عامدانه دروغی تحویل طرفمان نمی‌دهیم

اگر فرض کنیم که راهی برای علاج شرّ وجود دارد. آنگاه می‌توانیم ببینیم که نیروی رانشی ما برای عدالت تلافی‌جویانه و جبرانی از نظر اخلاقی چقدر معیوب است.

دروغ عمده‌ترین آفتی است که زندگی ما را به سوی آشفتگی می‌راند.

خطر بی‌آبرویی ناشی از این است که تظاهر کنید کسی هستید که واقعا نیستید

شما هر کاری را که قرار است بکنید، می‌کنید. و بی‌معناست بگوییم که می‌توانستید جور دیگری عمل کنید.

یکی از بدترین چیزها در مورد قانون‌شکنی این است که آدم را با شمار زیادی از افراد دیگر در حال خشم و خصومت نگه می‌دارد. این یکی از بسیار تأثیرات مخرب قوانین ناعادلانه است: قوانین ناعادلانه افرادی را که (بدون این قوانین) افرادی صلح‌طلب و صادق می‌بودند وسوسه می‌کند که دروغ بگویند تا از مجازات شدن برای رفتاری که اخلاقا جای هیچ سرزنشی ندارد بگریزند.

دروغگو اغلب خیال می‌کند که تا زمانی که دروغش فاش نشده صدمه‌ای به کسی نرسانده است

دل و جرأت دادن کاذب یک جور دزدی است: زمان، نیرو، و تحرک و انگیزه شخصی را که می‌توانست هدف دیگری را دنبال کند از او می‌دزدد.