بریده‌هایی از کتاب کار

«در این دنیا فقط دو تراژدی وجود دارد. یکی نرسیدن به چیزی است که می‌خواهی، و دیگری رسیدن به آن. این دومی خیلی بدتر است؛ تراژدی واقعی همین است!»

در واقع داریم به کسالت اجازه می‌دهیم که بر تمام زندگی‌مان مستولی شود، چون عملاً تمام وقتمان را صرف فرار از کسالت می‌کنیم. و اگر توقعمان را زیادی بالا ببریم، همه چیز باعث یأس ما خواهد شد. یأس وقتی به وجود می‌آید که توقعاتی داشته باشیم، و اگر توقعات ما خیلی بالا باشد، احتمال اینکه مأیوس شویم خیلی بیشتر می‌شود. اگر انتظار داشته باشیم که کار معنایی غایی به زندگی ما ببخشد، مأیوس خواهیم شد. همین در مورد عشق، دوستی، هنر و همه چیزهای دیگر هم صدق می‌کند. هیچ معنای غایی وجود ندارد. هیچ چیز فی‌نفسه کامل نیست.

ارسطو نیز به‌صراحت تأکید می‌کند که به تاجران نباید اجازه داد هیچ‌گونه نفوذ سیاسی داشته باشند (سیاست ۱۳۲۸ذ۳۵) . تاجر شخصی است که نانش را از ارزش‌های کاذب درمی‌آورد و حتی این اشتباه عظیم را هم مرتکب می‌شود که سود را فی‌نفسه هدف تلقی می‌کند.

ارسطو می‌گوید تاجر، مبتذل و احمق است زیرا نمی‌تواند راجع به مسائلی که به زندگانی خوب منتهی می‌شوند درست استدلال کند.

اندک افرادی هم هستند که ترجیح می‌دهند بمیرند امّا کاری که لذتی در آن نباشد انجام ندهند: آنها مشکل‌پسندند، راضی کردنشان سخت است، و اگر کار خودش شاهکار نباشد، هیچ فایده‌ای در دستمزد کلانش نمی‌بینند. (۴۲: ۲۰۰۱[ ۱۸۸۲ ]) این نوع نگرش به کار، که نیچه آن را در معدود افراد شریف می‌بیند، در واقع دارد به‌شدت رواج پیدا می‌کند. افرادی که امروزه به نیروی کار می‌پیوندند، انتظاراتی دارند که با انتظارات نسل‌های گذشته فرق می‌کند. ما دنبال پیشه‌های بامعنا هستیم، پیشه‌هایی که در آنها مختار باشیم و هویت ما را شکل دهند و تثبیت کنند. کار و مصرف تنها عرصه‌هایی متفاوت برای آن چیزی هستند که در اصل همان پویش ذاتی ما برای خودیابی است.

ظهور فردگرایی به فرد مسئولیت جدیدی در قبال خودش بخشید و تکلیف «خود شدن» را به دوش او گذاشت

ما کار می‌کنیم تا زنده بمانیم.

وودی آلن می‌گفت «نمی‌خواهم از طریق کارم جاودانه شوم... می‌خواهم از راهی غیر از مُردن به جاودانگی برسم»

ما اغلب به صورت شهودی می‌فهمیم که چه چیزی کار هست و چه چیزی نیست. پس ظاهرا نیازی به تعریف نیست. من اینجا یاد حکمی در دادگاه بررسی پرونده وقاحتِ نیکو جاکوبلیس در دادگاه عالی اوهایو به سال ۱۹۶۸ می‌افتم، که در آن قاضی پاتر استوارت گفت: «امروز دیگر تلاش نخواهم کرد آن نوع چیزهایی را توضیح دهم که به نظر من در چارچوب تعریف مختصر ما از وهن و وقاحت قرار می‌گیرند؛ و البته شاید اصلاً هیچ‌وقت موفق به تشریح شفاف مسئله نشوم. اما وقتی پرده‌دری و ابتذال را ببینم تشخیصش می‌دهم.» ما معمولاً با مشاهده می‌فهمیم که چه چیزی کار هست و چه چیزی نیست.

اقتصاددانی به نام آلفرد مارشال معتقد است که کار «هر گونه استفاده جزئی یا کلّی از ذهن یا جسم است که در جهت خیری غیر از لذّتی انجام می‌گیرد که مستقیما از خود آن کار به دست می‌آید»