بریده‌هایی از کتاب کتاب

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

از رستم پیروز همین بس که بپرسند: از کشتن سهراب به تهمینه چه گفتی؟

در چرخش تاریخ، چه سرخورده چه سرخوش دنیا نه به جمشید وفا کرد، نه کورش

فریب‌خوردهٔ عقلم، شکست‌خوردهٔ عشق من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم همیشه جای شکایت ز خلق بسیار است ولی برای تو از خود شکایت آوردم

تعریف تو از عقل همان بود که باید عقلی که نمی‌خواست سر عقل بیاید

تاوان عشق را دل ما هرچه بود داد

اگر به ملک رسیدی جفا مکن به کسی که آنچه «کاخ» تو را «خاک» می‌کند ستم است

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

تمام عمر کوهم خواندی و آتشفشان بودم سکوتم گرچه سر تا پا، شبی فریاد خواهم شد

برکهٔ بخت من از ماهی دلمرده پر است