کتاب سرمایه داری و نابرابری

کتاب سرمایه داری و نابرابری نوشتهٔ روبرت ایرس و ترجمهٔ اسماعیل شیرعلی است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی ۲۰ فصل که نگاهی متفاوت به پیشرفت و فقر در کاپیتالیسم (capitalism) دارد.

درباره کتاب سرمایه داری و نابرابری

روبرت ایرس در کتاب سرمایه داری و نابرابری مقدمه‌ای بر تاریخ پیش‌از سرمایه‌داری شرح داده و سپس عوامل مؤثر بر شکل‌گیری سرمایه‌داری و سازوکارهای آن را توضیح داده است. او این اثر را در ۲۰ فصل نگاشته و عنوان این فصل‌ها عبارت است از «قبل‌از سرمایه‌داری»، «اصلاحات پروتستان و تولّد انسان اقتصادی»، «عصر روشنگری: ۱۵۸۵-۱۷۸۹»، «پول به‌مثابهٔ ثروت»، «پول به‌مثابهٔ واسطهٔ مبادله»، «اعتبار و بانکداری»، «پول به‌مثابهٔ طلا»، «پول به‌عنوان کاغذ چاپ‌شده»، «سرمایه‌داری در برابر سوسیالیسم؛ برخورد اندیشه‌ها»، «تداوم تعارض اندیشه‌ها»، «پیدایش نظام سرمایه‌داری شرکتی و قهرمانان آن»، « تاریخچه‌ای مختصراز رونق و حباب‌های مالی»، «ایجاد یا پیدایش حباب‌ها و هراس‌ها از سال ۱۹۲۰»، «ظهور و افول واسطه‌های حواله و بانک مرکزی به عنوان آخرین پناهگاه اعطای وام»، «قاعدهٔ کلی چرخه‌های اقتصادی»، «جهانی‌شدن و افول جنبش کارگری»، «مکانیزم‌های خصوصی‌سازی سود و اجتماعی‌کردن زیان‌ها»، « اهرم مالی: چگونه ثروتمندان همچنان ثروتمندتر می‌شوند»، «آیا سرمایه‌داری فی‌نفسه مسئول رهایی میلیاردها نفر از فقر است؟ یا مسئول افزایش نابرابری است؟» و «اصلاح سرمایه‌داری: زمانی برای درآمد پایه جهانی».

خواندن کتاب سرمایه داری و نابرابری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سرمایه داری و نابرابری

«یکی دیگر از روشهای «اجتماعی‌کردن» زیان ناشی از شرط‌بندی با استفاده از پول دیگران نشان داده می‌شود که پس از «بحران فرعی» در سال ۲۰۰۸ اتفاق افتاده است. بانک‌های بزرگ مرکز مالی به معنای واقعی کلمه میلیون‌ها وام مسکن با کیفیت ناشناخته (بدون نظارت) از دلالان وام خرید می‌کردند. کاری که آنها در سال‌های قبل از ۲۰۰۷ انجام می‌دادند این بود که این وام‌ها به عنوان اوراق بهادار مبتنی بر وام مسکن (از نظر قانونی آنها اوراق قرضه نبودند)، سپس به صندوق‌های بازنشستگی، شرکت‌های بیمه و دیگر سرمایه‌گذاران بلند مدت فروخته می‌شد. بانک‌ها خواهان بیمه برای خودشان (نه مشتریان خود) بودند، زیرا اوراق بهادار مبتنی بر وام مسکن در اختیار آنها نشان دهنده مقدار زیادی از حقوق صاحبان سهام به عنوان بخشی از ذخیره بانک بود.

همانطور که اتفاق افتاد، غول بیمه یعنی گروه بین المللی آمریکایی فقط سهم خود را بدست آورد و مبادله نکول اعتبار، که یک مشتق مالی مانند بیمه نامه بود، در آن هنگام یک مورد بیمه شده (مانند وام مسکن) نمی‌تواند فروخته شود، خریدار مبادله نکول اعتبار با این اوراق بازپرداخت می‌شود. با این حال، مبادله نکول اعتبارها بیمه نامه نبودند، زیرا خرید مبادله نکول اعتبار روی یک شیء نیازی به مالکیت مورد بیمه ندارد. همچنین، هیچ محدودیتی در تعداد مبادله نکول اعتبار که می‌توان در یک شیء معین (امنیت) به فروش رساند وجود نداشت و خود مبادله نکول اعتبارها نیز قابل معامله بودند. طی سال‌های قبل از ۲۰۰۸، گروه بین‌المللی آمریکائی پول زیادی به دست آورد - فکر می‌کنم ۱۵ درصد از سود خود - از فروش این مشتقات. آن‌ها فکر می‌کردند که این پول رایگان است، زیرا هرگز انتظار نداشتند هیچ پیش فرضی رخ دهد.

بنابراین گروه بین المللی آمریکایی نتوانست ذخیره‌ای برای پرداخت به مشتریان ایجاد کند، در صورتی که اوراق بهادار مبتنی بر وام مسکن واقعاً نکول شده باشد و این همان چیزی است که اتفاق افتاد. در ۱۶ سپتامبر ۲۰۰۸، گروه بین‌المللی آمریکائی ۸۵ میلیارد دلار وام دوساله از (بدون وثیقه) برای جلوگیری از ورشکستگی دریافت کرد. مدیرانی که اجازه دادند این اتفاق بیفتد-در واقع آنها توطئه گر بودند-چرا که برای این کار پاداش دریافت کردند، اما کسی به زندان نرفت. این یکی دیگر از موارد اجتماعی شدن زیان‌های خصوصی بود. تعداد زیادی دیگر، عمدتاً بانک‌ها به علاوه جنرال موتورز قابل ذکر است. هیچ گونه کمک مالی برای صاحبان خانه‌هایی که در نتیجه کاهش شدید قیمت مسکن که در پی بحران سابق به وجود آمد و ورشکست شدند وجود نداشت.»