بریده‌هایی از کتاب مائده‌ های زمینی

تملّک کامل فقط با بخشش اثبات می‌شود. هر چه تو نتوانی ببخشی مالک توست.

و اگر روح ما دارای ارزشی است از آن روست که بیش از روح دیگران سوخته است.

بی‌شک زمانی هنگام خندیدن است ـ و سپس زمانی هنگام بیاد آوردن آن خنده

هرگز نمان ناتانائل هرگز. به محض اینکه محیطی رنگ تو را به خود گرفت و یا تو رنگ محیط را به خود گرفتی دیگر برایت بهره‌مند شدنی نیست. باید آن را واگذاری.

برای من کافی نیست که بخوانم شن‌های ساحل نرم است. می‌خواهم با پای برهنه آن را حس کنم. هر معرفتی که پیش از آن احساسی وجود نداشته باشد برایم بیهوده است.

«خوشبختی من یعنی افزودن بر خوشبختی دیگران. برای خوشبخت بودن احتیاج به خوشبختی دیگران دارم.»

هرگاه که تنم خسته است، گناه آن را به گردن ضعف و سستی خود می‌گذارم

ثروتی که باعث محرومیت دیگری شود نمی‌خواهم. اگر جامه پوشیدنم به بهای برهنگی دیگری تمام شود، برهنه می‌روم.

چرا پایان یک رنج کمتر از آن مایه شادی می‌شود که پایان یک شادی مایه رنج می‌شود؟ برای اینکه بهنگام اندوه به سعادتی می‌اندیشی که رنج، تو را از آن محروم ساخته، در حالیکه در آغوش خوشبختی هرگز در فکر رنج‌هایی نیستی که از تو دورند.

«باید که دید تو از جهان، هر لحظه نو باشد.»