بریده‌هایی از کتاب صراحت تمام عیار

مقصر دانستن ذات درونی انسان‌ها به‌جای رفتار بیرونی‌شان جایی برای تغییر باقی نمی‌گذارد.

رابطه‌ها هستند که شما را به پیش می‌رانند، نه قدرت

حواستان باشد که هر روز برای دیدن اعضای تیم چشم‌ها را باید شست. آدم‌ها هر روز تکامل پیدا می‌کنند و رابطه‌هایتان هم باید پابه‌پای آنها تکامل پیدا کنند. به آنها توجه شخصی داشته باشید؛ نباید دور آنها خطی بکشید و تا ابد همان جا محبوسشان کنید.

خیلی از آدم‌ها وقتی جلو آدم ناجور قدرتمندی قرار می‌گیرند، به ربع دورویی دغل‌کارانه می‌خزند. البته این کار را بیشتر به‌خاطر غریزهٔ دفاع از خود انجام می‌دهند تا اینکه واقعاً قصد خراب‌کاری داشته باشند. در چنین محیطی، آدم‌ها ترغیب می‌شوند در برابر آدم‌های رده‌بالاتر رفتار دورویی دغل‌کارانه داشته باشند و در مقابل کسانی که قدرت کمتری دارند، تهاجم گزنده به خرج دهند. فرهنگ مسموم می‌شود: خیلی‌ها مدح بالایی را می‌کنند و به پایینی لگد می‌زنند، کسی هم تمایلی به بیان حقیقت به صاحبان قدرت ندارد. چنین رفتاری شرکت را درجا نمی‌کشد، بلکه منجر به مرگ تدریجی نوآوری می‌شود و زندگیِ آدم‌ها را بی‌صدا به بیچارگی می‌کشاند.

«ما در اپل آدم‌ها را استخدام می‌کنیم تا آنها به ما بگویند چه کار کنیم، نه برعکس».

هدف اصلیِ تحسین نشان دادن جهت حرکت تیم به آدم‌ها و ترسیم معنی «خوب» است

از اینکه کار «واقعی» ای انجام نداده‌ام سرخورده بودم. چند ساعت بعد به لسلی کخ که مربی‌ام بود زنگ زدم تا کمی غر بزنم. پرسیدم «کار من درست کردن یک شرکت درست‌وحسابی است یا پرستاری از احساسات آدم‌ها؟» لسلی که از مدیران سابق مایکروسافت است و اصلاً با کسی شوخی ندارد، از کوره دررفت و گفت: «اسم این کار پرستاری نیست. اسمش مدیریت است و شغل تو همین است!»

در اپل، درست مثل گوگل، گوش دادن و تلاش برای فهمیدن، خیلی بیشتر از امرونهی به آدم‌ها به تحقق دستاوردهای مطلوب رئیس‌ها کمک می‌کرد. بیشتر باید بحث می‌کردی تا امر کنی؛ بیشتر باید آدم‌ها را ترغیب به تصمیم‌گیری می‌کردی تا اینکه خودت تصمیم بگیری؛ بیشتر باید افراد را قانع می‌کردی تا اینکه بخواهی دستور بدهی؛ یاد گرفتن مهم‌تر بود تا بلد بودن.

- نوآوری: آیا ایده‌های جدیدی به ذهن این شخص می‌رسد که بازی را عوض کند یا به تیم کمک کند کارهای قدیمی را به شیوه‌ای جدید و بهتر انجام دهند؟ نوآوری فقط به معنی ایده‌های بزرگی که منجر به اختراع چیزی مثل آی‌فون می‌شوند نیست. ایده‌های بهبود تدریجی نیز نوآوری به حساب می‌آیند، مثل کارمندی که به ذهنش می‌رسد با استفاده از صفحه‌کلیدهای قابل‌برنامه‌ریزی می‌توان سؤالات پرتکرار مشتریان را سریع‌تر پاسخ داد و روی کارهای جذاب‌تر و اثرگذارتر تمرکز کرد.

کار کردن با آدم‌هایی که برایتان مهم هستند و تحقق دستاوردهای فوق‌العاده، از آن نعمت‌هایی است که خداوند نصیب هرکسی نمی‌کند.