بریده‌هایی از کتاب دن کیشوت (جلد ۲)

در دنیا کتابی به آن اندازه بد وجود ندارد که در آن نتوان چیز خوبی یافت

همان که هستی باش و مانند نقش قالی ثابت و لایتغیر بمان.

در واقع من چنین شنیده‌ام که این آفریده خداوند که بختش می‌نامند، زنی است بلهوس و عشوه‌گر که همواره مست است و کور. بدین جهت خود نمی‌بیند که چه می‌کند و نمی‌داند که را به خاک می‌نشاند و که را از خاک برمی‌دارد.

من خوابیدن در سایه درخت بلوط را در تابستان و غنودن در زیر پوستین را به هنگام زمستان، به شرط این که از نعمت آزادی برخوردار باشم، بیش از آن دوست دارم که حاکم باشم و با تشویش و اضطراب در لای لحاف اطلس هلندی بخوابم و جامه از خز و سمور بپوشم.

فرسودگی روح خود موجب خستگی و فرسودگی جسم خواهد شد.

شجاعتی که تحت‌تأثیر جسارت باشد به جنون بیشتر نزدیک است تا به شجاعت.

کاسه دل چون از درد و اندوه لبریز شد، لاجرم زبان به فغان آید.

حقیقت هرچند ظریف و شکننده باشد هرگز نخواهد شکست و هم‌چون روغن که همواره روی آب شناور است بر بالای دروغ شنا خواهد کرد.

آزادی گرانبهاترین موهبتی است که خداوند به آدمیان عطا فرموده است. در جهان هیچ‌چیز با آزادی برابر نیست و حتی گنجینه‌هایی که خاک در دل خود نهفته است و دفینه‌هایی که اقیانوس در عمق گرداب‌های خود پنهان ساخته است ارج و بهای آزادی را ندارند. شایسته و ضروری است که آدمی به خاطر آزادی و شرف جان خود را نیز به خطر اندازد، برعکس، بندگی و غلامی بدترین دردی است که ممکن است گریبان‌گیر انسان گردد.

ما قدر عافیت آن دم دانستیم که عافیت را از دست دادیم