بریده‌هایی از کتاب پایان های ضروری

عصب‌شناسی نشان می‌دهد که در واقع مغز شما مسیرهایی شبیه به سیم‌کشی تشکیل می‌دهد، طوری که شما به‌طور خودکار فکر و رفتار می‌کنید. بنابراین وقتی سیم‌کشی یا مسیرهای عصبی شما برای پذیرفتن گرفتاری شکل گرفته‌اند، شما هم طوری زندگی می‌کنید که آن را در کنار خود داشته باشید. از این‌رو تحمل گرفتاری و مشکلی که باید پایان پیدا کند، امری عادی می‌شود.

به بیان کتاب مقدس، آیا سعی می‌کنید به چیزی حیات ببخشید که عمرش به پایان رسیده است؟ سعی می‌کنید چیزی را شفا دهید که باید از بین برود؟ به چیزی می‌خندید که باید برایش سوگواری کنید؟ چیزی (یا کسی) را در آغوش گرفته‌اید که باید پس می‌زدید؟ از عشق نسبت به چیزی (یا کسی) حرف می‌زنید که باید از آن متنفر باشید؟

وقتی دیگر امیدی به بهبودی نیست، پایان‌دادن به شرایط نامطلوب ضرورت پیدا می‌کند. اما امیدواری فضیلتی نیست که به این سادگی کنار گذاشته شود. در جای خود باید مصرانه به آن متوسل شویم. امیدواری می‌تواند موفقیت صد ساله یک شرکت یا نجات یک ازدواج را تضمین کند، اما برای آنکه بدانیم که باید امیدوار باشیم به چند رهنمود نیاز داریم. اجازه دهید به این رهنمودها نگاهی بیندازیم.