بریده‌هایی از کتاب والدین هشیار

وقتی لحظه به لحظه ارتباط شما با فرزندتان آمیخته با احترام به هویت واقعی او باشد، او نیز یاد می‌گیرد برای خود ارزش و احترام قائل باشد. برعکس اگر سعی شما این باشد که او را طوری تغییر دهید که با استانداردهای شما همخوانی پیدا کند، این پیام را به او می‌دهید که ماهیت و وجود واقعی او نابسنده است. در نتیجه فرزندتان به‌تدریج نقابی بر چهره می‌زند که او را از خودِ واقعی‌اش دور می‌کند.

فرزند شما، چه کودکی خردسال باشد و چه نوجوان باید احساس کند که وجودش موجب شادی شماست. آن‌ها باید بدانند که برای جلب توجه ما لزومی ندارد کار خاصی انجام دهند و به صِرف وجودشان عزیز و خواستنی هستند. فرزندانی که این‌گونه بار می‌آیند همواره نقشی از پیوند درونی را با خود حمل می‌کنند و از این رو از لحاظ عاطفی مقاوم و استوار می‌مانند. آن‌ها خیلی زود یاد می‌گیرند که آنچه در رابطه اهمیت دارد، روح و درون آن‌هاست و همین است که در رویارویی با تجارب بزرگسالی به کمکشان می‌آید

برخورد با شرایط گوناگون، هر چه بیشتر بتوانیم موضع خنثای خود را حفظ کنیم و بدون «خوب» یا «بد» دانستن آن، آن را همان‌طور که هست، بپذیریم، در تعامل با دیگران کمتر هر چیزی را به خود نسبت می‌دهیم.

وقتی فرزندانمان ببینند که ما خود را همان‌گونه که هستیم پذیرفته‌ایم، از درون احساس کفایت می‌کنند. با خندیدن به اشتباهات و حماقت‌هایمان به آن‌ها می‌آموزیم که نسبت به خود بیش‌ازحد سخت‌گیر نباشند. وقتی با شروع کاری تازه با شوخ‌طبعی با ناشی‌گری‌های خود روبه‌رو شویم به آن‌ها یاد می‌دهیم که در کاوش کردن جنبه‌های گوناگون زندگی از دیدگاه و نظر دیگران نترسند.

وجود فرزند موهبتی است که به واسطه آن زخم‌های درونمان را تشخیص دهیم، جرئت و شجاعت خود را فراخوانیم و از محدودیتی که این جراحات در مقابل‌مان قرار می‌دهند، فراتر رویم

همان‌طور که یک پاسخ نابجا می‌توند روح او را پژمرده سازد یک اظهارنظر درست و به‌موقع می‌تواند باعث اوج‌گیری او شود. در هر لحظه این ما هستیم که تصمیم می‌گیریم بسازیم یا بسوزانیم، پرورش دهیم یا بخشکانیم.

همه ما «بهترین»‌ها را برای فرزندانمان می‌خواهیم اما در تحقق این خواسته، اغلب این نکته مهم را فراموش می‌کنیم که آن‌ها حق دارند هویت و شخصیت خودشان را داشته باشند و زندگی خود را در جهت روحیه منحصربه‌فرد خود پیش ببرند.

بین واکنش هیجانی و حس کردنِ احساس و هیجان تفاوت وجود دارد. بسیاری از ما تصور می‌کنیم هنگام غم یا عصبانیت هیجان خود را احساس می‌کنیم، حال آنکه اغلب رفتار ما صرفا یک واکنش هیجانی است. حس کردن واقعی یک هیجان یعنی اینکه بتوانیم در چنین مواقعی با آشفتگی و ابهام درونی خود خلوت کنیم و آن را لمس کنیم نه آنکه آن را بیرون بریزیم یا انکار کنیم.

اگر وجود فرزندتان را همان‌گونه که هست بپذیرید، حتی زمانی که قشقرق به راه می‌اندازند، قادر خواهید بود کمی مکث و تأمل کنید و از این تأمل است که به چگونگی پاسخ دادن خواهید رسید و از واکنش هیجانی اجتناب خواهید کرد.

کلید تغییر، پذیرش است و نه مقاومت.