بریده‌هایی از کتاب چرا آدم‌های خوب کارهای بد می‌کنند

درد بزرگ‌ترین محرک ما برای تغییر است.

بخشش یعنی کنار گذاشتن چوبی که از درون با آن خود را می‌زنیم، یعنی گوش ندادن به همه پیام‌های منفی و زجرآوری که بارها و بارها در خلوت به خود می‌گوییم، یعنی انتخاب آرامش به‌جای رنج، شرافت به‌جای گناه، تنهایی به‌جای ازدحام و عشق به‌جای جنگ! یعنی خود را برای همه افرادی که به آن‌ها صدمه زده‌ایم ببخشیم؛ یعنی بخشیدن خود برای تمام بدی‌هایی که دانسته و ندانسته در حق خود و دیگران کرده‌ایم، یعنی گذشتن از خودمان برای انتظارات غیرواقع بینانه‌ای که داشته‌ایم، محدودیت‌های نادرستی که ساخته‌ایم و در یک کلام برای همه اشتباهات بشری‌مان!

مردم‌دار‌های واقعی اغلب افرادی هستند که در کودکی زخم‌های عمیقی خورده‌اند. این آدم‌ها به اندازه‌ای سرکوب شده‌اند که دیگر نیازهای خود را فراموش کرده‌اند و از همان سنین پایین آموخته‌اند برای آن‌که فشار کمتری متحمل شوند باید سعی کنند همه را از خود راضی نگه دارند.

اگر ما آن‌قدر شهامت داشته باشیم که بتوانیم احساساتی را که پشت رفتارهای بد ما خوابیده‌اند تشخیص دهیم می‌توانیم ریشه مشکلات خود را پیدا کنیم و خنثی کردن بمبی را که هر لحظه ممکن است پیش روی ما منفجر شود آغاز کنیم.

لجاجت یا یکدندگی در واقع صورتی از خشم ابراز نشده و یا به عبارتی خشم ریشه دوانده است.

سال‌ها پیش شخصی کارتی به من داد با این مضمون؛ «سؤال هرچه باشد، پاسخ عشق است!» و من امروز باور دارم که عشق پاسخ همه سؤال‌ها است، عشق مرهم و راه‌حلی است که قدرت پایان دادن به کشمکش‌های بی‌پایان درون یکایک ما را دارد. عشق همان چیزی است که شکاف میان ما و ذات مقدسمان را مرهم نهاده و پر می‌کند.

احساس شرم مسموم ریشه و دلیل این است که چرا ما کارهای بد می‌کنیم

آرامش رسالت ما و بزرگ‌ترین هدف زندگی است. انسانی که آرامش دارد همه چیز دارد.

درد بزرگ‌ترین محرک ما برای تغییر است. درد یک اهرم روحی است که در را به روی حقایق جدیدی می‌گشاید. فکر می‌کنید اگر همه چیز عالی بود و هیچ غمی نداشتیم هیچ‌گاه جوانب عمیق‌تر وجود خود را می‌دیدیم، به فکر فرو می‌رفتیم، آن را به چالش می‌کشیدیم و تصمیم به تغییر می‌گرفتیم؟

شرم‌های نهانی و حل‌نشده عامل نابودی موفقیت‌ها، از بین بردن تلاش‌ها، کشتن فرصت‌ها و تباه کردن زندگی ما هستند. ما با انجام کارهای خودویرانگرانه شرم‌های درونی خود را تخلیه می‌کنیم به عبارتی ناخودآگاه کاری می‌کنیم که از خود خجالت بکشیم و بر حس اندوه و تأسفی که درون خود داریم مرهم بگذاریم. می‌توان این قضیه را به این شکل نگاه کرد که اگر ما با شرم خود روبه‌رو نشویم او با ما روبه‌رو خواهد شد. اگر ما به سرکوب و انکار شرم‌های خود ادامه دهیم زمانی به شکلی بسیار مخرب‌تر از آنچه تصور می‌کنیم بروز می‌کنند. به همین علت است که باید با زخم‌های گذشته خود روبه‌رو شویم، از آن‌ها درس بگیریم و آن‌ها را در جهت رشد و کمال خود به کار گیریم تا یک روز شاهد باز شدن آن زخم‌ها و مجبور شدن به کاری که فکرش را هم نمی‌کنیم، نباشیم. هنگامی که ما ارزش حقیقی شرم‌های خود را درک می‌کنیم آن‌ها را آن‌گونه که هستند می‌بینیم: راهنمایی روحانی برای کمک به شناخت عمیق‌ترین ابعاد وجودمان، مرهم گذاشتن بر زخم‌های عاطفی و غیرفعال کردن سخت‌افزار‌های ناخوشایندمان؛ درمانی معنوی و هدایتگر روح ما به سرمنزل حقیقی و ذات راستین الهی.