بریده‌هایی از کتاب سینمای اگزیستانسیالیستی

فیلم یک مقالۀ بی‌روح دانشگاهی نیست، بلکه یک فرم هنری سرزنده و پرتحرک است.

اگزیستانسیالیسم مکتبی در عالم اندیشه است که می‌کوشد سر از این در بیاورد که ما چگونه می‌توانیم زندگی پرمعنایی برای خود بسازیم.

مهم‌ترین رکن آزادبودن این است که با سنت‌هایمان رک‌و‌راست رو‌در‌رو شویم، چشم در چشم سنت‌هایمان بدوزیم و نقدشان کنیم، و از این طریق از عقلانیت به‌عنوان منبعی برای غلبه بر چیزی بهره جوییم که دیگر به‌لحاظ شخصی یا فرهنگی زایا نیست. «روح آزاد آن کسی است که برخلاف آنچه از او انتظار می‌رود می‌اندیشد، برخلاف شالودۀ خاستگاه، محیط، طبقۀ اجتماعی و شغلش یا برخلاف شالوده‌های مسلط عصر خود.

روزگاری آرزوهایی در سرم داشتم ولی شاید دارم همه چیز را از دست می‌دهم. همه چیز را فراموش کرده‌ام.

مثلاً پول می‌تواند خدای من باشد اگر برایم دلبستگی‌ای باشد که باقی دلبستگی‌ها در زیر آن بگنجند. اما پول، کشور، شهرت و از این دست همه «بُت» هستند، یعنی، اگرچه ما شاید فکر کنیم چنین دغدغه‌هایی برایمان غایی هستند، در‌واقع آن چیزی نیستند که باید مآلاً دغدغۀ ما ــــ خود بنیان وجود ــــ باشند.

این چه خدایی است که جلوی این چیزها را نمی‌گیرد؟ این چه خدایی است که اجازه می‌دهد کارین و خانواده‌اش از ویرانی و عذاب این بیماری روانی رنج بکشند؟

کمبودْ یکی از عناصر بنیادین جهان است که محدودیت‌هایی را بر اختیار ما تحمیل می‌کند.

برگ‌ها و بادی که تکانشان می‌دهد، حس رهایی‌ای را القا می‌کند، هم رهایی از مصائب جهان تکنولوژیک‌اقتصادی هم رهایی از مصائب و فراز‌و‌نشیب‌های زندگی شخصی خودش.

در سطح شخصی، آزادی بنیانِ اگزیستانسیالیسم است،

بنا به توضیح سارتر، «زندگی تا وقتی زیسته نشده باشد هیچ است، اما این در اختیار شماست که به آن معنا بدهید، و ارزشْ چیزی نیست مگر معنایی که شما انتخاب می‌کنید.»