بریده‌هایی از کتاب تکثیر تاسف‌انگیز پدربزرگ

«آن‌کس که فرصت‌های منحصر را، به‌هنگام، تشخیص‌ندهد و از آنها به‌درستی بهره‌نگیرد، تا دمِ مرگ، در حسرتِ آن فرصت‌ها خواهدماند.»

هیچ‌کس از کارهای خدا سردرنمی‌آورد؛ امّا از ظواهرِ امر این‌طور برمی‌آید که اختیاراتی که خداوند به شیطان بخشیده، بسیار بیش از ظرفیت و لیاقت شیطان است... بعضی از اعمالِ شیطان که برای فریفتنِ انسان انجام می‌گیرد، شبیه معجزاتِ خیرخواهانه‌یی‌ست که انسان، فقط از خداوند انتظاردارد.

تنها شرطِ اساسی آسایش روح، مرگْ‌آشنا بودن است و نهراسیدن از لطافت لَبّیک. ما را غالباً وحشتِ از مرگ اغفال می‌کند نه لذّتِ از زندگی.

پدربزرگ می‌گفت: روزگار خوبی بود روزگارِ جادو __ گرچه مشقّاتِ بسیاری هم داشت. آن‌وقت‌ها، آدم‌ها سنگ می‌شدند امّا سنگ نمی‌ماندند. به‌هرصورت، دیر یا زود، کسی از راه می‌رسید و طلسمی را می‌شکست. آن‌وقت‌ها، آدم‌ها تبدیل می‌شدند امّا مبدّل نمی‌ماندند. همیشه رَجعتی به خود وجود‌داشت؛ به آدمیت، به صفا، به ناسنگی.

خیرخواهی در حقّ دیگران، زمانی‌که حقّ خیرخواهی را از دیگران کسب‌نکرده‌یید، چه جنایتی‌ست...

علّتِ اساسی سیاهی سرنوشتِ روشنفکرانِ عصرِ ما و تبدیل‌شدنشان به یک مشت ولگردِ بیکاره‌ی مُفت‌خورِ نق‌نقوی بهانه‌گیرِ آویزان همین است که پیوسته، وِرزدن‌های بی‌سروتَه را جایگزین آفرینش و تولید می‌کنند.

زندگی یک مرد، بدون حضورِ زن، تبدیل‌شدنِ زندگی‌ست به یک قطعه چوبِ خشک. گچ. سیمان.

آخر چگونه ممکن است چنین جهان گندیده‌یی را، بدون هیچ معجزه‌یی، از گندیدگی نجات‌داد؟

«آن‌کس که فرصت‌های منحصر را، به‌هنگام، تشخیص‌ندهد و از آنها به‌درستی بهره‌نگیرد، تا دمِ مرگ، در حسرتِ آن فرصت‌ها خواهدماند.»

عصر دوم علم، فقط به ساختن داروهای مرگ‌زا، خوراکی‌های سرطان‌زا، آلوده‌سازی زمین و آسمان، ازمیان‌بردنِ جنگل‌ها، گُل‌ها، پرندگان و چرندگان، لِه‌کردن انسان زیر فشارهای عصبی، ایجاد سرعت‌های سرسام‌آورِ نابودکننده‌ی زندگی، اختراعِ انواعِ ابزارهایی که آهسته‌آهسته انسان را از پای درمی‌آورند، جرّاحی با وسایل پدیدآورنده‌ی انواعِ مرض‌ها، ایجاد معماری انسان‌کش، توسعه‌ی خوف‌آورِ بی‌ایمانی، و بی‌اعتقادی به آینده، تولید و توزیعِ انواع موادّ مخدّر، انباشتن شکمِ سرمایه‌دارانِ بزرگی که خودشان هم به فجیع‌ترین بیماری‌ها می‌مردند و بچّه‌هایشان در قمار و فحشا و موادّ مخدّر و جنایت فرو می‌رفتند، و خلق یک دنیای صنعتی شومِ آلوده‌ی سراپا فساد قناعت‌نکرد. عصر دوم، به روح، این تَهْ‌مانده‌ی حیات و نشاط و اندوهِ آدمی نیز حمله‌کرد __ خونسردانه، سبعانه، و ساحرانه.