بریده‌هایی از کتاب کلیدهای تربیت و رفتار با پسرها

برخی مردان می‌ترسند که اگر پسرانشان را در آغوش بگیرند، آنها در آینده همجنس‌باز یا دختروار شوند. این طور نیست. در واقع عکس این مسئله صادق است. بسیاری از مردان همجنس‌باز یا دو جنس‌گرایی که با آنها صحبت کرده‌ایم می‌گویند که کمبود محبت پدرانه از دلایلی بود که باعث شد عشق جنس مذکر برایشان اهمیت بیشتری بیابد.

اگر همواره هفته‌ای پنجاه و پنج یا شصت ساعت کار می‌کنید، به عنوان یک پدر، کار درستی نمی‌کنید. پسرانتان در زندگی مشکل خواهند داشت و شما مقصر هستید. پدران باید به موقع به خانه بیایند تا با بچه‌هایشان بازی کنند، بخندند، به آنها آموزش بدهند و آنها را قلقلک بدهند

اگر در یکی دو سال اول زندگی پسر، مادر افسردگی شدید داشته باشد و توجه زیادی به پسر خود نشان ندهد، ذهن پسر دستخوش تغییراتی می‌گردد و به «ذهنی غمگین» تبدیل خواهد شد. اگر مادر عصبانی باشد، پسرش را بزند یا ناراحت کند، پسر گیج می‌شود که آیا مادر او را دوست دارد یا نه.

بسیاری از مردم می‌پرسند: «آیا پدر اهمیت زیادی دارد و مادر نمی‌تواند همه چیز را برعهده بگیرد؟» تحقیقات اخیر هرچه بیشتر بر اهمیت پدران تأکید دارد. آمار نشان می‌دهد پسرهایی که پدر در کنارشان نیست، بیشتر دچار خشونت می‌شوند، صدمه می‌بینند، دچار مشکلات می‌شوند، در درسهایشان ضعیف هستند و در نوجوانی به عضویت گروههای تبهکار درمی‌آیند.

اگر والدین از بروز چنین تغییرات طبیعی در بدن پسرشان آگاهی نداشته باشند، ممکن است فکر کنند که در تربیت فرزندشان دچار اشتباهی شده‌اند

اگر به صحبتهای برخی زنان درباره همسرانشان گوش کنید، جا می‌خورید. آنها می‌گویند که «من واقعا چهار بچه دارم، و یکی از آنها شوهرم است» و پس از آن لبخند تلخی می‌زنند. زنان، کودک دیگری به جای شوهر نمی‌خواهند. آنها یک برج قدرت مردانه نمی‌خواهند، بلکه خواهان کسی هستند که در کنار آنها باشد و به آنها کمک کند. زنها واقعا مشتاق چنین مردی هستند و مردی که بتواند چنین باشد بسیار ارزشمند است.

غلبه بر گرایش پسران به تکبر گاهی پسران به طور طبیعی مستعد قدری تکبر و نخوت هستند. در گذشته اغلب پسران را طوری تربیت می‌کردند که توقع داشتند مورد توجه زنان قرار بگیرند. در برخی فرهنگها هنوز با پسران مانند خدایان کوچکی برخورد می‌کنند. نتیجه چنین امری در دنیای کنونی ممکن است به تربیت پسر خطرناکی بینجامد که هیچ کس دوست ندارد در کنار او باشد. پس این نکته بسیار مهم است که از طریق تجربیاتی چون مجبور شدن به عذرخواهی، اجبار به کمک‌کردن و احترام گذاشتن به دیگران، تواضع را فرا بگیرند. بچه‌ها باید جایگاه خود را در جهان بشناسند که در غیر این صورت دنیا درس سختی به آنها خواهد داد.

اگر آنها بتوانند در عین حال که به مادرشان نزدیک هستند، پدر را نیز به جمع خود اضافه کنند، همه چیز به بهترین نحو پیش می‌رود. اگر پدری حس می‌کند که فرزندش بیشتر مجذوب دنیای مادرش شده است (که ممکن است چنین باشد) باید مشارکت خود را بیشتر کند، نه آنکه مادر را سرزنش نماید! شاید او پدری سختگیر است و توقعات بیش از حدی دارد و پسرش از او می‌ترسد.

یک پسر چهارده یا شانزده ساله به ندرت آمادگی دارد تا به حرفهای شما توجه کند. باید کسانی وجود داشته باشند تا به عنوان پُلی بین شما و او قرار بگیرند و این کاری است که مشاور و مربی می‌تواند انجام دهد. در این سن نباید نوجوان را بین گروه همسالان، بدون نظارت یک بزرگسال رها کنیم. اما مشاور چیزی بیش از معلم یا مربی است. مشاور برای او اهمیت خاصی دارد و او نیز اهمیت خاصی برای مشاور دارد.

اگر مراقبت اصلی به عهده مادر باشد، پسر، او را به عنوان اولین الگوی خود برای عشق و صمیمیت می‌نگرد. از سنین نوپایی به بعد، اگر مادر بدون آنکه پسرش را تنبیه کند یا او را خجالت‌زده سازد، محدودیتهای سختی برایش تعیین نماید، او به راحتی آنها را می‌پذیرد. پسر می‌داند که جایگاه خاصی در قلب مادر دارد.