بریده‌هایی از کتاب از ما بهتران، داستان موفقیت

روی دیوار پوستری دست‌نویس زده بودند: «مبارزه، معلم توست.» در وسط اتاق، مربی جایِنتس، دُن هِی، که با چشمانی پر از اشک ایستاده بود، گفت: «خیلی به این بچه‌ها افتخار می‌کنم. بهشون نگاه کن؛ همشون از دل و جون مایه گذاشتن».

«همانا آنانی که دارا هستند، بیشتر به‌دست خواهند آورد و فراوانی نصیبشان خواهد گردید. لیکن آنانی که ندار هستند، بیشتر از دست خواهند داد؛ حتی همان چیزهایی را که اکنون دارند.» (انجیل متی، فصل ۲۵، آیه ۲۹)

پزشکان باید به فراتر از مسائل فردی توجه می‌کردند؛ باید از فرهنگی که شخص جزئی از آن است، اینکه دوستان و خانواده وی چه کسانی هستند و خانواده‌اش اهل چه شهری هستند، اطلاع کسب می‌کردند. آن‌ها باید به این دیدگاه توجه می‌کردند که ارزش‌های دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم و افرادی که اطراف ما هستند، تأثیر عمیقی بر «ما که هستیم» می‌گذارند.

وُلف و برون مجبور بودند جامعه پزشکی را متقاعد کنند تا درباره سلامتی و حمله‌های قلبی به‌گونه‌ای کاملاً متفاوت فکر کنند: آن‌ها باید جامعه پزشکی را وادار می‌کردند تا بدانند که اگر پزشکان فقط انتخاب‌های فردی شخص یا فعالیت‌های انفرادی وی را در نظر بگیرند، قادر نخواهند بود تا پرده از راز سلامتی این شخص بردارند.

اینکه ما کجا و کِی بزرگ شده‌ایم، مهم است. فرهنگی که به آن تعلق داریم و میراث باقی‌مانده از اجداد ما و الگوهای موفقیت، ما را به‌گونه‌ای که تصورش را نمی‌کنیم، شکل می‌دهند.‌

ما دریافتیم که هوش و پیشرفت، همبستگی خیلی کمی با همدیگر دارند

این نه یک بهانه، بلکه یک حقیقت بود. او مجبور بود مسیر زندگی‌اش را خودش به‌تنهایی بسازد. هیچ‌کس، نه ستاره‌های موسیقی راک، نه ورزشکاران حرفه‌ای، نه میلیاردرهای نرم‌افزار و نه حتی نوابغ، مسیر زندگی‌شان را به‌تنهایی نساختند.

هوش عملی شامل این موارد است: «بدانید که چه چیزی و به چه کسی بگویید، بدانید که چه وقت آن را بگویید و بدانید که برای حداکثر تأثیرگذاری، چگونه آن را بگویید.»

برخی اوقات خوب بودن در ریاضی را نوعی توانایی ذاتی می‌پنداریم؛ یا این توانایی را دارید یا ندارید. اما از نظر شوئِنفِلد، بیشتر از آنکه توانایی باشد، یک دیدگاه است. اگر تلاش کنید، در ریاضی استاد می‌شوید. این همان چیزی است که شوئِنفِلد می‌کوشد تا به دانش‌آموزان خود آموزش دهد. موفقیت، عملکردِ مقاومت و سماجت و تمایل به کارِ پر زحمت به مدت ۲۲ دقیقه است تا چیزی را که دیگران طی سی ثانیه آن را رها می‌کنند، برای شما معنادار شود.

«کار سخت، برنامه‌ریزی هوشمندانه و اعتمادبه‌نفس یا تعاون با گروهی کوچک در گذر زمان پاداش خواهد داشت.»