بریده‌هایی از کتاب چگونه سوگیری و تبلیغات را در رسانه‌ها تشخیص دهیم

اگر یک بانک بزرگ، به شکل برنامه‌ریزی‌شده، از هر یک از میلیون‌ها مشتری‌اش اندکی پول اضافی بگیرد، توانسته میلیون‌ها دلار دزدی کند. اما چنین اقدامی احتمالاً خبر قلمداد نخواهد شد. اما اگر یک سارق بانک ۱۰ هزار دلار بردارد و فرار کند خبر به حساب می‌آید. اگر میلیون‌ها کودک هر روز در مدرسه‌ها مورد آزار و اذیت قرار گیرند و آسیب‌های ناشی از این آزار و اذیت‌ها بر کل زندگی‌شان تأثیر بگذارد، چنین چیزی احتمالاً خبر محسوب نمی‌شود، اما اگر دو نوجوان در مدرسه با هم رابطۀ جنسی برقرار کنند خبر قلمداد می‌شود. اینکه میلیون‌ها کودک در سراسر جهان هر شب گرسنه می‌خوابند خبر نیست، اما اینکه در فلان مدرسه هنگام ناهار به بچه‌ها خاویار می‌دهند خبر است. اینکه هر روز زنان و کودکان در تجارت بین‌المللیِ برده خرید و فروش می‌شوند خبر نیست، اما اینکه فلان معلم با یکی از دانش‌آموزانش رابطۀ جنسی داشته خبر است.

بیشتر مردم علاقه‌ای ندارند که ذهن خود را گسترش دهند؛ می‌خواهند همین باورها و ارزش‌هایی که اکنون دارند ستایش و تأیید شوند. آنها به هواداران تیم‌های فوتبال شبیه‌اند؛ دوست دارند تیمشان ببرد و بعد جشن بگیرند و به برد تیمشان افتخار کنند. اگر ببازند، مایل‌اند به آنها گفته شود که آن بازی مهم نبوده است، یا تیم حریف ناجوانمردانه بازی کرده است، یا داوران به نفع تیم حریف داوری کرده‌اند.

دموکراسی و رسانه‌های خبری هیچ کاری نامعقول‌تر از این نیست که به مردم قدرت بدهیم و اطلاعات را از آنها بگیریم؛ حال آنکه، در غیاب اطلاعات، قدرت مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد. مردمی که می‌خواهند حاکمِ خود باشند باید خود را به قدرتی که دانش در اختیارشان می‌گذارد مجهز کنند. اگر حکومت مردمی وجود داشته باشد اما عموم مردم از اطلاعات، یا ابزار دستیابی به اطلاعات، محروم باشند، چنین حکومتی صرفاً زمینه‌ساز یک نمایش مضحک یا تراژدی، یا شاید هر دو، است. جِیمز مَد

نوع سوم بی‌طرفیِ «سفسطه‌گرانه» است. این حالت فکری هنگامی به وجود می‌آید که فرد دیدگاه‌های گوناگون را مطالعه می‌کند، اما چیزی که برایش تعیین‌کننده است دفاع از دیدگاهی است که از قبل انتخاب کرده است. این ذهنیت بیشتر در میان اندیشه‌ورزانی رایج است که، با دفاع از منافع قدرتمند، به درآمد و وجهه می‌رسند

«بی‌طرفی» آرمانی است که هیچ‌کس به‌طور کامل به آن دست پیدا نمی‌کند؛ مستلزم تواضع فکری بالا (شناخت شخص از جهل گستردۀ خودش و انسان‌های دیگر) است و با اعتراف آزادانۀ شخص به نظرگاه خودش آغاز می‌شود؛ و همچنین با اعترافش به اینکه در هنگام داوری‌های مهم باید به منبع‌های اطلاعاتی و عقیدتی رقیب نیز توجه کند.

اگر بیشتر خبرهایمان را از یک منبع فرهنگی یا ملّیِ واحد دریافت کنیم تأثیرش بر ذهن ما احتمالاً چیزی جز فریب یا تحریف نخواهد بود

«بی‌طرفی» آرمانی است که هیچ‌کس به‌طور کامل به آن دست پیدا نمی‌کند

از یک سو، منبع‌های خبری در سطح جهان روزبه‌روز به سطح پیچیده‌تری از منطق رسانه (هنر «اقناع» و تأثیرگذاری بر توده‌های عظیم مردم [یا فریب آنها]) دست پیدا می‌کنند؛ در نتیجه، این توانایی را می‌یابند که هاله‌ای از بی‌طرفی [= عینیت] و «صداقت» به دور گزارش‌های خبری خود ایجاد کنند. از سوی دیگر، فقط اکثریت کوچکی از شهروندان این مهارت را دارند که سوگیری و تبلیغات را در خبرهای منتشرشده در کشورشان تشخیص دهند. فقط تعداد نسبتاً انگشت‌شماری از افراد می‌توانند تشخیص دهند که فلان رسانه تصویری یکسونگرانه از رویدادها عرضه کرده است یا درصدد برمی‌آیند که

فقط اکثریت کوچکی از شهروندان این مهارت را دارند که سوگیری و تبلیغات را در خبرهای منتشرشده در کشورشان تشخیص دهند. فقط تعداد نسبتاً انگشت‌شماری از افراد می‌توانند تشخیص دهند که فلان رسانه تصویری یکسونگرانه از رویدادها عرضه کرده است یا درصدد برمی‌آیند که دیدگاه‌ها و منبع‌های اطلاعاتی دیگر را هم مرور کنند و آنها را با دیدگاه‌ها و اطلاعاتی که جریان غالب رسانه‌ای در اختیارشان قرار داده مقایسه کنند. هم‌اکنون، اکثریت بزرگی از مردم جهان، که آموزشی در زمینۀ سنجشگرانه‌اندیشی [= تفکر نقّادانه] ندیده‌اند، مثل موم در دستان رسانه‌های خبری کشور خود هستند.

هنگامی که می‌خواهیم تصویری از تاریخ یا از خبرها عرضه کنیم، هر چه گزارش‌ها و روایت‌ها را در بافتار تاریخی غنی‌تری قرار دهیم و دربارۀ آنها از نظرگاه‌های بیشتری اظهار نظر کنیم، به «بی‌طرفی» بیشتری دست پیدا می‌کنیم.