بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

یک روز از پشت‌بام مهدکودک افتادم. در حالی که چشم‌هایم سیاهی می‌رفت تا خانه دویدم، انتظار یک آغوش گرم یا حداقل چند کلمه محبت‌آمیز داشتم، ولی فقط گوشم کشیده شد: «روی پشت‌بوم چه غلطی می‌کردی».

توی یک کنفرانس خبری در ژنو یک خبرنگار پرسید فکر می‌کنم شبیه کدام بازیکن بزرگ هستم. جواب دادم: «هیچ کدام. زلاتان فقط یک دونه است!»

نامه‌های زیادی از سراسر دنیا دریافت می‌کنم، معمولاً حتی آن‌ها را باز هم نمی‌کنم. این طوری عدالت را اجرا می‌کنم! از آنجایی که نمی‌توانم همه‌ی نامه‌ها را بخوانم و جواب بدهم، همان طور باز نشده باقی می‌گذارم. هیچ کس تافته‌ی جدا بافته نیست.

خوبی آدم‌ها را، برخورد آن‌ها با حرف‌های توهین‌آمیز و بد نشان می‌دهد.

احتمالاً کار بیهوده‌ای است بخواهم توضیح دهم چه فشاری روی من بود.

«فقط خدا می‌تواند مرا قضاوت کند». آن‌ها می‌توانستند هر حرفی که می‌خواهند بزنند. هر مطلبی که می‌خواستند بنویسند. اما فقط خدا می‌توانست مرا قضاوت کند.

فکر نکن آدم خاصی هستی!

مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید،

جلسات تمرین به اندازه مسابقه مهم هستند. نمی‌توانی در تمرین نرم باشی و بخواهی مسابقه را محکم بازی کنی.

قبل از اینکه صاحب فرزند بشوم، هیچ نقطه ضعفی نداشتم.