بریده‌هایی از کتاب زمین بر پشت لاک‌پشت‌ ها

نگرانی من رو ناراحت نمی‌کنه. نگرانی، جهان‌بینی درستیه. زندگی نگران‌کننده‌ست.

هر فقدانی کاملاً بی‌سابقه‌ست. هیچ‌وقت نمی‌تونی درد کس دیگه‌ای رو بفهمی. واقعاً نمی‌تونی. مثل این‌که می‌تونی پوست کس دیگه‌ای رو لمس کنی، اما این به این معنی نیست که حالا می‌دونی زندگی‌کردن تو بدن اون چه حسی داره.

"خوب‌ترین‌ها همیشه بی‌بهره از یقین‌اند، درحالی‌که بدترین‌ها لبریز از اشتیاقی راسخ‌اند"

وحشت واقعی این نیست که ترسیده باشی، اینه که چاره‌ای جز ترسیدن نداشته باشی.

فکر می‌کنی نقاشی، اما درواقع بوم نقاشی هستی.

نبود. من مثل یه داستان پر از ایرادهای منطقی بودم.

گفتم: «همه‌ی پسرها چندش‌آورن. همه چندش‌آورن.

«خودم را دوست دارم. هرچه تنهاتر و هرچه بی‌دوست‌تر و هرچه آزادتر باشم، احترام بیش‌تری برای خودم قائلم.» شارلوت برونته

«خوب بخوابید احمق‌ها.» جی. دی. سلینجر

«یعنی، من فکرم رو کنترل نمی‌کنم، پس واقعاً مالِ من نیست. من تصمیم نمی‌گیرم که عرق کنم یا سرطان یا سی‌دیف بگیرم یا هرچی... پس بدن من واقعاً مال من نیست. من مسئول هیچ‌کدوم از این‌ها نیستم و نیرویی خارج از من انجام‌شون می‌ده. من داستانی هستم که اون نیرو تعریف می‌کنه. من مجموعه‌ی شرایطم.»