بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زیستن

اما شما چطور؟ شما در طول زمان چقدر تغییر کرده‌اید؟ سعی کنید تصور کنید که سی سال پیش چگونه آدمی بوده‌اید. به چیزهای بیرونی (شغل، خانه، ظاهر) فکر نکنید بلکه به خصوصیاتتان، شخصیتتان، خلق‌وخویتان، ارزش‌هایتان و اولویت‌هایتان بیندیشید. آن شخص را با خودِ اکنونتان مقایسه کنید.

خودتان را می‌توانید تغییر دهید، دیگران را نه

برتراند راسل می‌گوید: «یکی از علائم رسیدن به فروپاشی عصبی، این است که فرد فکر کند کارش به طرز وحشتناکی مهم است.» این دقیقاً همان خطر ندایی است که کسی را فرامی‌خواند؛ این‌که باعث می‌شود شما خودتان و کارتان را بیش‌ازاندازه جدی بگیرید.

داشتن یک زندگی آرام از مشخصه‌های مردان بزرگ بوده است و این‌که آن‌چه موجب انبساط خاطر آنان می‌شد، چیزی فراتر از رخدادهای هیجان‌انگیز بود؛ و البته چنین موضوعی در مورد زنان بزرگ تاریخ نیز صحت دارد

ما اغلب دیگران را بسیار شفاف‌تر و واضح‌تر می‌بینیم تا خودمان را (به همین دلیل است که اغلب از دیگران مأیوس می‌شویم اما به‌ندرت از خودمان)، بنابراین بهترین شانس شما داشتن شریک زندگی یا دوستی است که بتوانید به او تکیه کنید و او حقیقت شما را زشت یا زیبا نشانتان دهد.

اگر پایان سفر شما، پرداخت یک صورت‌حساب پروپیمان که در قالب چیزی شبیه به ابلاغ دستوراتی از جانب یک مسئول فرانسویِ از دماغ فیل افتاده در قسمت پذیرش هتل، به شما ارائه می‌شود و احتمالاً هزینه‌های اضافی مرموز دیگری هم به آن اضافه شده‌اند (احتمالاً برای تنبیه شما که نتوانسته‌اید فرانسوی را بدون لهجه صحبت کنید)، خاطرات شما از این اقامت رمانتیک احتمالاً برای همیشه محو یا مخدوش خواهد شد. این چیزی است که در روان‌شناسی به آن پیش‌شرط می‌گویند و به این معنی است؛ اول پرداخت کن، بعداً استفاده کن. این نوعی از حسابداری ذهنی است که زهر پرداخت‌کردن پول را می‌گیرد.

موفقیت مادی همچنین ۱۰۰ درصد تابع شانس است. ما معمولاً به شانس به‌مثابه یک عامل توضیح‌دهنده روی خوش نشان نمی‌دهیم، اما شانس یک حقیقت انکارناپذیر است. ژن‌های شما، محل تولدتان، هوش و اراده‌تان؛ اساساً در مورد هیچ‌یک از این‌ها کاری از دست شما ساخته نیست، همان‌طور که در فصل ۷ توضیح دادیم، واضح است که افراد موفق در کسب‌وکار سخت تلاش کرده‌اند و تصمیمات هوشمندانه‌ای گرفته‌اند، بااین‌حال خود این عوامل هم نتیجۀ ژن‌ها، اصل و نسب و فرصت‌های پیرامونشان بوده‌اند. به همین دلیل است که فهرست فوربس را باید صرفاً پدیده‌ای نتیجۀ تصادف دانست؛ و ضمناً به همین دلیل نباید از افراد مندرج در این فهرست برای خودتان بت بسازید.

مغز انسان آتش‌فشانی از نظرات است که نقطه‌نظرات و ایده‌های گوناگون بی‌وقفه از آن به بیرون فوران می‌کند. مهم نیست سؤالی که پرسیده شده مربوط است یا نامربوط، قابل پاسخ‌گویی است یا غیرقابل پاسخ‌گویی، پیچیده است یا آسان، مغز شما مثل نقل‌ونبات پاسخ بیرون می‌دهد. در این فرآیند، سه اشتباه رخ می‌دهد.

با این حقیقت کنار بیایید که زندگی -چه زندگی خودتان و چه زندگی دیگران- بی‌عیب‌ونقص نیست. آن‌گونه که فیلسوف رومی، سنکا می‌گوید: «چیزهایی به سمت شما پرتاب می‌شود و برخی به شما می‌خورد. زندگی یک قصۀ شیرین نیست.» در «غمگین بودن، به صرف این‌که زمانی غمگین بوده‌اید» واقعاً چه هدفی هست؟ اگر می‌توانید کاری در جهت کاستن از مشکلات فعلی زندگی‌تان انجام دهید، پس این کار را بکنید. اگر نمی‌توانید، بهتر است با این وضعیت کنار بیایید. شکایت‌کردن از زندگی تلف‌کردن وقت است و ترحم به خود از دو جهت ضدبهره‌وری است؛ اول، شما برای غلبه بر غم و نارضایتی خود کاری نمی‌کنید و دوم، شما بدبختی اضافیِ ناشی از خودویرانگری را هم به غم‌های قبلی‌تان می‌افزایید.

چرا به یک وزیر امور خارجه نیاز دارید آیا از آدم‌های روراست خوشتان می‌آید؟ البته که این‌طور است. در برابر آدم‌های روراست، همیشه تکلیفتان مشخص است. خیلی راحت می‌دانید که آن‌ها چه فکر یا احساسی دارند، چه‌کار می‌کنند و چه چیزی در ذهن دارند. چنین افراد بی‌ریایی، هرگز چیزی را در پس پرده پنهان نمی‌کنند