بریده‌هایی از کتاب خوشه‌ های خشم

مردم از وراجی و شیون کردن خوششون می‌آد. اونا این‌جور چیزارو می‌پسندن. کیف می‌کنن.

نمی‌دانستند که مرز بین گرسنگی و خشم خط باریکی است

آدم کاسب ناچاره دروغ بگه، اما اسمشو یه چیز دیگه می‌ذارن. مهم همینه. تو می‌ری اون لاستیکه رو می‌دزدی و تو میشی دزد، اما او می‌خواس چار دولار تورو بابت یه لاستیک کهنه‌ی زهوار دررفته از جیبت درآره. اونا این کارو یه کاسبی حلال می‌دونن.

یه یارو می‌گفت راننده‌های کامیونا هی می‌خورن، همیشه‌ی خدا تو قهوه‌خونه‌ها نشستن و دارن می‌لمبونن.» جود به نشانه تأیید گفت: «خوب دیگه زندگیشون اینه.» «در این‌که تو راه‌ها نگه می‌دارن شکی نیس، اما برای لمبوندن نیس. این جورا هم نیس که همیشه گشنه باشن. فقط موضوع اینه که از دایم رفتن خسته می‌شن، واقعاً خسته می‌شن. قهوه‌خونه‌ها تنها جاییه که آدم می‌تونه نگه داره

من آدمای مثل تو را زیاد دیده‌ام. تو نمی‌خوای چیزی بفهمی. فقط با این حرف لالایی می‌خونی خوابت ببره

تا حالا سابقه نداره کسی‌رو ببینم که مثل سگ گله سگ‌دو بزنه و هی جمع کنه و آخر سر نومید و درمونده نباشه.

زن‌ها و بچه‌ها از ته دل می‌دانستند اگر مردانشان روحیه‌ی خود را از دست ندهند و استوار باشند هیچ مصیبتی گران نیست.

انسان چون پای پیش گذاشت، بعید نیست به عقب هم برگردد، اما فقط نیم‌گامی، هیچ‌وقت به تمامی گام برنمی‌گردد.

می‌دانیم، همه‌اش را می‌دانیم. تقصیر ما که نیست، تقصیر بانک است. بانک مثل آدم نیست. یا مثل یک مالک که پنجاه هزار جریب زمین دارد. اصلاً مثل آدم نیست. هیولاست.

مرد ندار چگونه می‌تواند از درد و نگرانی دارندگان آگاه باشد؟