بریده‌هایی از کتاب تصویر دوریان‌گری

آه! امان از نفوذ کلمه! آیا در دنیا چیزی حقیقی‌تر از حرف و کلمه وجود دارد؟

شجاع‌ترین ما از نفس خود از «من درونی» خود واهمه دارد

گناهانی که مرتکب خواهد شد، در روی این تصویر همان عملی را دارند که کرم‌ها و سایر جانوران زیرزمینی در روی جسد مرده اعمال می‌نمایند. خورده خورده زیبایی و جمالش را از بین می‌برند، وجاهت و وقارش را معدوم می‌کنند، یک چنین صورت زیبایی را رفته رفته آنقدر خراب می‌کنند تا اینکه سرانجام به قیافه دیو موحشی برابر شود. قیافه‌ای که همه را به وحشت درآورد، ولی با وجود این خود نمی‌میرد و فانی نمی‌شود.

زن‌ها شاهکارهایی در ما تلقین می‌کنند، اما هیچوقت نمی‌گذارند که ما از این احساسات متنعم و بهره‌مند شویم.

کسانی که از زیبایی تعبیرات زشتی می‌کنند، فاسد و فاقد ذوق و کمال‌اند.

باز در تعریف هنر می‌گوید: هنر؟ تجلی صنعت و پوشاندن هنرمند. در همین اوان بود که به آندره ژید مؤلف «مائده‌های زمینی» می‌گفت: «عزیزم کتابتان بسیار چیزخوبی است! اما از استعمال «ضمیر من» خودداری کنید. در هنر، اول شخص مفهوم و مورد ندارد.»

استدلال کار کسانی است که از معنویات مأیوس شده‌اند.

شما وقتی عادی‌ترین چیزها را مخفی و مکتوم نگاهداشتید، لذت می‌برید.

وقتی در موضوع اثر هنرمندانه اختلاف عقیده ظاهر شد، نشانه‌ای است که آن اثر یک کار تازه و عمیق و جانداری است.

مردها ازدواج می‌کنند برای اینکه خسته شده‌اند و زن‌ها برای اینکه ببینند چه خبر است... هر دو زود سیر و پشیمان می‌شوند.