بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

آخرین تله، یعنی «حق‌طلبی»، به توانایی شما در پذیرش محدودیت های واقع‌بینانه در زندگی مربوط می‌شود. افرادی که دچار این تله هستند، احساس «خاص"بودن می‌کنند. بسیار مصر هستند که آن‌ها باید قادر باشند تا هر زمان که می‌خواهند، هرچه می‌خواهند بگویند و یا انجام دهند. آن‌ها آنچه را که دیگران منطقی و ممکن می‌دانند و زمان، هزینه و صبر می‌طلبد را بی‌اهمیت می‌شمارند. آن‌ها با خودفرمانی و انضباط شخصی مشکل دارند.

دو تله‌ای که به ابراز وجود (یعنی توانایی شما برای برای بیان خواسته‌ها و رسیدن به نیازهای حقیقی‌تان) مربوط می‌شوند: «مطیع‌بودن» و «معیارهای غیرواقع‌بینانه».

دو تله که به فقدان امنیت و آرامش در خانوادهٔ شما در دوران کودکی مربوط می‌شوند: «ترک‌شدن» و «بدرفتاری».

او، مثل بسیاری از ما، اسیر عشق کسی است که تلهٔ زندگی او را تشدید می‌کند.

طنزِ نهفته در تلهٔ رهایی همین است: هرچه فرانسین غیرقابل‌پیش‌بینی‌تر باشد، پاتریک با احساس و عشق بیشتری به سوی او جذب می‌شود. هرچه فرانسین بیشتر تهدید به رفتن و ترک‌کردن می‌کند، پاتریک «جاذبه» بیشتری حس می‌کند.

ازدواجِ پاتریک مانند یک ترن هوایی است. او بدون هیچ‌گونه کنترلی از امیدی فراوان به سوی ناامیدی می‌رود و این مسیر پر پبچ و خم را مدام تکرار می‌کند.

این باورهای اولیه به ما حس اطمینان و پیش‌بینی می‌دهند. آن‌ها آشنا و آرامش‌بخش هستند. به عبارت دیگر، آن‌ها حسِ بودن در خانهٔ خودتان را به شما می‌دهند. به همین دلیل است که روانشناسانِ شناختی معتقدند که پیش‌زمینه‌ها و یا همان تله‌های زندگی به سختی تغییر می‌کنند.

ایمان داشته باشید که به جایی که می‌خواهید می‌رسید. ایمان به شما کمک خواهد کرد تا از شکست و ناامیدی فرار کنید و به سوی موفقیت بشتابید. صبور باشید. اگر مصرانه عمل کنید، در نهایت به تصویری که ترسیم کرده‌اید خواهید رسید. متأسفانه برخی از تغییرات با برداشتن گام‌های کوچک اتفاق نمی‌افتند. آن‌ها به ایمانی عمیق و درجهٔ بالایی از ریسک احتیاج دارند. گاهی برای رسیدن به رشد مجبور به اعمال تغییرات بزرگی می‌شویم. تغییراتی همچون ترک یک رابطه، تغییر شغل و یا نقل مکان‌کردن به شهری دیگر. هرچه آگاهی بیشتری نسبت به امیال طبیعی‌مان کسب کنیم و بر تله‌هایمان غلبه کنیم، ممکن است به تغییرات بیشتری در گذشتهٔ خود نیازمند شویم. ممکن است مجبور شوید الگوهای کودکی خود را فدا کنید تا بتوانید به دوران بزرگسالی که آرزویش را داشته‌اید برسید.

این فرآیند، پدیده‌ای شگفت‌انگیز است. چرا چنین چیزی رخ می‌دهد؟ چرا درد خود را تکرار می‌کنیم و رنجش خود را به درازا می‌کشانیم؟ چرا با فرار از این الگو، زندگی بهتری را بنا نمی‌کنیم؟ تقریباً همه انسان‌ها، الگوهای منفی کودکی‌شان را به روش‌های خودکوبنده تکرار می‌کنند. این حقیقتی شگرف است که روانشناسان با آن درگیر هستند. ما به نوعی، در دوران بزرگسالی، شرایطی را خلق می‌کنیم که به شکل قابل توجهی شبیه به شرایط ِ نابودکنندهٔ دوران کودکی ما می‌باشند. تلهٔ زندگی همان راهی است که ما الگوهایمان را در آن بازسازی می‌کنیم.

آلیسون: می‌خواهم با خودم بهتر باشم. کنار گذاشتنِ عادتِ کوچک‌کردن خودم کار ساده‌ای نیست. مدام تصمیم می‌گیرم چنین کاری نکنم اما یک دقیقه بعد مشغول همین کار هستم. معالج: درست است. مثل هر عادت دیگری، راه کنار گذاشتن این عادت این است که هربار مچ خود را بگیری و خود را متوقف کنی. کارت‌نویسی، سلاحی در برابر صدای تله‌اتان است. این عمل شما را از وجودِ دو جنبه آگاه می‌سازد. یک جنبه، پدر و مادری ایرادگیر و یا بی‌مهر هستند که در خود به وجود آورده‌ایم. افرادی که همواره شما را کوچک می‌شمارند و باعث بروز احساس نقص و شرمساری در شما می‌شوند. اما کودکِ درون آسیب‌پذیری نیز وجود دارد که به دنبال عشق، تأیید، پذیرفته‌شدن و اعتبار می‌گردد. کارت‌نویسی به شما کمک می‌کند تا آن جنبهٔ سالم بتواند آنچه را که کودک می‌خواهد به او بدهد. این خوددرمانی به نوعی عشق‌ورزی به خود است. کارت‌نویسی به شما کمک می‌کند تا عشق‌ورزیدن به خود را فراموش نکنید.