بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

تسلیم‌شدن، به «گسترش» موقعیت کودکیِ ما و بسط‌دادن آن به دوران بزرگسالی می‌پردازد. به همین دلیل است که اغلب نسبت به تغییر احساس ناامیدی می‌کنیم. تمام آنچه که می‌دانیم تله‌ای است که هرگز از آن خارج نمی‌شویم. تله‌ای همچون حلقه‌ای تکرارشونده و تغییرناپذی

داشتن محدودیت‌های واقع‌گرایانه یعنی «پذیرش محدودیت‌های درونی و بیرونی نسبت به رفتارتان.» این مسئله، ظرفیت درک و در نظرداشتن نیازهای دیگران را شامل می‌شود؛ یعنی برقراری تعادل میان نیازهای دیگران و نیازهای خودمان. همچنین شامل تمرین برای خویشتن‌داری و خودفرمانی می‌شود تا بتوانیم بدون مواجهه با مجازات اجتماعی، به اهداف خود دست یابیم. وقتی در محیطی بزرگ می‌شویم که در آن محدودیت‌های واقع‌گرایانه وضع شده است، والدین ما برای رفتارهایمان عواقبی را در نظر

افرادی که دچار مشکلات محدودیتی هستند، بسیار به «سرزنش» دیگران می‌پردازند. به جای اینکه خودشان را منشاء مشکل بدانند، به سرزنش دیگران مشغول می‌شوند. بنابراین خیلی بعید است که فردی که مشکلات محدودیتی دارد، به خواندن این کتاب مشغول شود. آن‌ها معتقدند که «دیگران» مشکل دارند، نه خودشان

نشانهٔ دوم این است که شما اساساً «منع‌شده» و «تحت کنترل» هستید. ممکن است به فردی معتاد به‌کار تبدیل شده باشید و تمام زندگی شما در کار خلاصه شده باشد. کار شما هرچه که باشد، یا سعی می‌کنید همیشه زیبا به نظر برسید یا همیشه همه چیز را مرتب نگه دارید و یا همه کار را به بهترین و درست‌ترین نحو انجام دهید.

سه نشانه مبنی بر محدودشدن ابراز وجود شما وجود دارد. اول اینکه شما بسیار با دیگران «سازگار» هستید. همیشه در جهت کسب رضایت دیگران هستید و همیشه از آن‌ها مراقبت می‌کنید. همیشه منافع خود را فدای دیگران می‌کنید. به نظر اصلاً نگران نیازهای خود نیستید. نمی‌توانید اطرافیان خود را در رنج ببینید و مدام امیال خود را در جهت کمک به آن‌ها فدا می‌کنید. آن‌قدر به دیگران محبت می‌کنید که آن‌ها از اینکه با شما باشند احساس گناه می‌کنند. در درون خود ممکن است احساس ناتوانی و تسلیم داشته باشید و یا از اینکه محبت‌های شما مورد سپاسگزاری واقع نشده دلخور شوید. شما بیش از حد در جهت رفع نیازهای دیگران مهربانی می‌کنید.

ابراز وجود، آزادیِ بیان حرف‌هایمان، احساساتمان (که شامل خشم نیز می‌شود) و امیال طبیعیمان است. ابراز وجود بر این باور دلالت دارد که نیازهای ما نیز به اندازهٔ نیازهای دیگران اهمیت دارد. ما آزادیم تا به صورت خودجوش و بدون بازداری‌های افراطی عمل کنیم. ما آزادیم تا سراغ فعالیت‌ها و سرگرمی‌هایی برویم که موجب «خوشحالی» ما می‌شوند؛ نه فقط سراغ آن دسته از فعالیت‌هایی که اطراف ما هستند. ما زمان داریم تا خوش بگذرانیم و سرگرمی داشته باشیم، نه اینکه فقط درگیر کار و رقابتی دائمی باشیم.

از طریق «مطیع‌شدن»، شما نیازها و امیال خودتان را در جهت خشنودی و یا برآورده‌کردن نیازهای دیگران قربانی می‌کنید. به دیگران اجازه می‌دهید شما را کنترل کنند چرا که تصور می‌کنید اگر خودتان را در اولویت قرار دهید، آن‌ها را آزرده خواهید کرد و یا می‌ترسید که اگر نافرمانی کنید، مجازات و یا طرد شوید.

غلبه بر تلهٔ شکست بیشترین پاداش را در پی دارد. زندگی که تماماً غرق در شرمساری و تنش بوده می‌تواند به منبعی از عزت نفس تبدیل شود.

شروع، سخت‌ترین قسمت کار است. در ادامه کار برای شما آسان‌تر خواهد شد.

به تدریج به این نتیجه می‌رسید که تله شما چیزیست که به شما آموزش داده‌اند نه اینکه معضلی ذاتی در مورد شما باشد.