بریده‌هایی از کتاب سرنوشت روح

بین دوستداران حیوانات باید بیشتر مراقب کسانی باشم که گربه دارند.

روزها فکر من این است و همه شب سخنم که چرا غافل از احوال دل خویشتنم از کجا آمده‌ام آمدنم بهر چه بود به کجا می‌روم آخر ننمایی وطنم مانده‌ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا یا چه بوده است مراد وی ازین ساختنم مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک دو سه روزی قفسی ساخته‌اند از بدنم ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست به هوای سر کویش پر و بالی بزنم

من به همه می‌گویم نگران از دست دادن جسم‌شان نباشند، این بخش از وجود، تنها برای مدت کوتاهی با ما خواهد بود و شما برای اشغال این جسم خاص دلایل کافی داشته‌اید.

« من با پی بردن به هویت واقعی خودم، آنچنان احساس شادی توأم با آزادی می‌کنم که قادر به شرح آن نیستم. نکتۀ شگفت‌انگیز این است که این دانش همواره در ذهن من وجود داشته است. دیدار استادانی که دربارۀ ما پیشداوری نمی‌کنند، در من حالت گرم و پرمحبتی ایجاد کرده است. بینشی که برای من حاصل شده این است که: تنها چیزی که در زندگی زمینی واقعاً اهمیت دارد نحوۀ زندگی و رفتار ما با دیگران است. مهربانی، نوعدوستی و پذیرفتن دیگران همان طور که هستند، از آنچنان ارزش والایی برخوردار است، که در قیاس با آن، وضعیت زندگی مادی ما بسیار ناچیز به شمار می‌رود. حالا، به جای این که فقط حس کنم، می‌دانم که چرا من در این جسم خاکی هستم و بعد از مرگ به کجا خواهم رفت ».

باید افرادی را که می‌گویند به زمین تعلق ندارند، جدی گرفت.

وقتی مرگ جسم فرامی‌رسد و روح به دنیای دیگر بازمی‌گردد، نشئۀ خاطرات زندگی زمینی را با خود می‌برد. مثلاً لذاتی از قبیل مزۀ غذاها و نوشابه‌ها، احساس لمس کردن جسم دیگران، عطرهای مختلف،‌ حضور در چشم‌اندازهای زیبای زمین مثل قدم زدن در صحرا یا صعود از کوه‌ها، یا شنا در دریاها در حافظۀ روح باقی می‌ماند. حافظۀ فناناپذیر روحی، خاطرۀ لذات جسمانی را در خود نگه می‌دارد و در دنیای روح هم می‌تواند از آنها استفاده کند. به این منظور، روح‌ها قالب مثالی به خود می‌گیرند که کاملاً شبیه جسم بشری آنهاست و به این ترتیب در آن جا هم از لذات جسمانی این دنیا استفاده می‌کنند.

ما باید با تحمل و بردباری به حرف افرادی که در زندگی‌های زمینی می‌شناسیم و دوست‌شان نداریم، گوش کنیم. چون یقیناً هر کسی مطلب آموزنده‌ای برای‌مان دارد ».

« در هر زندگی هر چه کسب کنی، تا آخرِ زمان برایت باقی می‌ماند ».

عطار می‌گوید: بی‌آب و دانه در قفس خاک مانده‌ام پرها زنم چو زین قفس تنگ برپرم

اعتقاد به این که موجودات شیطانی نیروهای خارجی‌ای هستند که ذهن افراد را آشفته و منهدم می‌کنند، افسانه‌ای بیش نیست و توسط کسانی ایجاد شده و تداوم یافته است که به خاطر منافع شخصی در صدد کنترل اذهان دیگران هستند. بدی در درون ما و در محدودۀ ذهن آشفتۀ انسانی ما به وجود می‌آید. ممکن است زندگی ظالمانه باشد، اما این ظلم را خودمان در این کره به وجود آورده‌ایم. فرض این که بد متولد می‌شویم، یا ذهن یک انسان بد در تسخیر نیروهای خارجی است، قبول شرارت را برای بعضی‌ها آسان‌تر می‌کند. کسانی که تصور می‌کنند بی‌عدالتی‌ها از قبل برنامه‌ریزی شده‌اند، در واقع فرار از مسئولیت‌های شخصی و گروهی یک نژاد را توجیه می‌کنند. وقتی خبر مربوط به کسانی را می‌شنویم که چندین نفر را به قتل رسانده‌اند، یا کودکانی که کودکان دیگر را می‌کشند، به آنها برچسب « قاتل مادرزاد » یا « تسخیرشدۀ نیروهای شیطانی » می‌زنیم. این طرز تفکر کار را آسان می‌کند و مجبورمان نمی‌کند بفهمیم چرا این جنایتکاران در واکنش نشان دادن به رنج‌های خود، دیگران را رنج می‌دهند و از این کار لذت می‌برند.