بریده‌هایی از کتاب سرنوشت روح

در دورۀ جنینی، در حالی که روح‌ها خود را با مدار جریان مغزی و خودِ میزبان‌شان وفق می‌دهند، هنوز می‌توانند مانند روح‌های فناناپذیر فکر کنند. پس از تولد، نوعی فراموشی تدریجی در حافظه شروع می‌شود و آمیخته‌ای از صفات فناناپذیر روح با ذهن موقت بشری در کنار هم، خصایص یک شخصیت جدید را به وجود می‌آورند.

در دنیای روح، هیچ روحی، روح دیگر را بی‌ارزش تصور نمی‌کند و به چشم تحقیر نگاه نمی‌کند. همگی ما در فرایند تحول برای دستیابی به ادراک و بصیرت بیشتر هستیم.

باشد ... ما او را به قدری تقویت می‌کنیم که برگردد و این دفعه کارش را به نحو صحیح شروع کند. گزارش بعدی نمونه‌ای از بازسازی شدید روح است. گزارش شمارۀ ۲۱ شامل گروه خاصی از روح‌هاست

یکی از قوانین دنیای روح این است که هر نوع خطای روح، خواه با نیت قبلی باشد خواه غیرعمد، باید به طریقی در یکی از زندگی‌های بعدی جبران شود. این به مثابۀ تنبیه، یا حتی توبه و طلب بخشش نیست، بلکه فرصتی است برای رشد معنوی. شاید برای روح‌ها، جهنم دیگری جز کرۀ زمین در کار نباشد.

نوزاد تازه متولدشده هنوز هیچ تجربۀ قبلی ندارد. بلافاصله بعد از مرگ هم همین طور است.

انرژی، حامل افکار و خاطرات در هر توالی است و این ذرات هرگز فراموش نمی‌شوند و به عدم نمی‌روند. کانالی که زمان در آن شکل می‌گیرد، با فکر ایجاد می‌شود. یعنی ایده‌ای در فکر ما شکل می‌گیرد، پس از آن به وقوع می‌پیوندد و سپس خاطرۀ آن برای همیشه باقی می‌ماند.

ه اکثر روح‌ها شدیداً تمایل دارند ثابت کنند شایستگی موهبتی را که به آنها اعطا شده است دارند.

در کنفرانس‌های گذشته، بارها دربارۀ یکی از سوژه‌هایم متذکر شده‌ام که چهار هزار سال زمینی طول کشید تا او نهایتاً بتواند بر حسادتش فائق آید.

ادامۀ زندگی پس از فقدان کسی که انسان دوستش دارد، یکی از سخت‌ترین امتحانات است. همه می‌دانیم که فرایند تحمل اندوه بازماندگان، شامل گذر از مراحل شوک اولیه، مقابله با ناباوری، خشم، افسردگی و بالاخره رسیدن به نوعی پذیرش است. هر یک از این مراحل آشفتگی عاطفی، از نظر مدت و شدت متفاوت است و ممکن است از چند ماه تا چند سال طول بکشد. از دست دادن عزیزی که با او رابطۀ عمیقی داشته‌ایم، می‌تواند باعث چنان یأسی شود، که احساس کنیم درون گودالی بی‌انتها سقوط کرده‌ایم، جایی که فرار از آن ممکن نیست، زیرا ظاهراً مرگ، پدیده‌ای نهایی و قطعی است.

هر چه می‌گویم که آدم در زندگی گاهی هم باید خطر کند، جواب می‌دهند که همیشه باید اعتدال را نگه دارم. بالاخره ناچار شدم به یکی‌شان بگویم: گفتن این حرف برای جنابعالی، که راحت و آسوده این جا نشسته‌اید آسان است، ولی من در کرۀ زمین وضعیتی داشتم که باید در یک منطقۀ جنگی زنده می‌ماندم »