بریده‌هایی از کتاب بازار خوبان

ایراد از نگاه اول من است که بیشتر به بیرون آدم‌ها کار دارد تا توشان

همیشه بخشی كه پنهان است مثل رنگ زیر سرآستین یا حتا چهارخانه‌ی آستر توی كت، بیشتر به چشم می‌آید تا چیزی كه انگار زیر برق آفتاب وق می‌زند.

همیشه هول‌زده است و توهم عقب افتادن از قافله‌ای نامعلوم دارد، قافله‌ای که دارد حقش را می‌خورد و اگر دیر بجنبد قسمت روزگار از کفَش می‌رود. هیچ‌وقت جایی نایستاد تا یک‌بار خود قسمت سراغش بیاید.

تازه داشتم آدم می‌شدم، می‌فهمیدم آشفته‌بازاری هم هست که عوض دزدی و گرگی، پیاده‌روی، کباب‌حسینی، کاپوچینو داشته باشد. دنیا با یاسمن جای بهتری بود. نشسته‌بودیم کافه‌ای در جلفا، گل‌سینه‌‌ی نمدی‌اش که یک برگ‌ پاییزی کج‌طوری بود به‌ بالاپوش کتان ارتشی‌اش می‌آمد. جز این اضافاتی که همیشه به شال و مانتو و کوله‌اش آویزان می‌کرد چیز اضافه‌تری در وجود داشت که به حرف‌ام می‌آورد.

یاغی‌گری‌های جوانی‌اش را در یک‌آن مرور می‌کرد. سال‌ها قبلِ این‌که برود، شرِ همین میدان نقلی بوده، عوامل‌ و ایادی داشته و حکومت می‌کرده؛ وسط میدان شراب را با غرابه سر می‌کشیده، با عربده‌کشی سامورایی‌های نظام‌آباد را سر جای‌شان می‌نشانده، شب‌ها هم جورکن خمر و قَمر و اسباب مناهی رفقا می‌شده.

خواب قیلوله‌ی ظهر را

دنیادیده‌ نبود، دنیاخورده بود.

پرده را پس زد و گردن کشید از روی رف لای قوطی‌ها، شکردان را بردارد

چیز دیگری برای کره‌اش ارث نگذاشته، بی‌طالعی مسری

سر ‌چرخاندم طبله یا نم‌کرده‌ای روی سقف یا هر جای دیگر پیدا کنم