بریده‌هایی از کتاب دهقانان

خدایا! چطور نفهمیدند که در یک مملکت بدون ثروت‌های کلان و بدون زندگی‌های پربار و مطمئن، آفرینش هنرِ متعالی غیر ممکن است؟

قانون همیشه از یک مغز متفکر و یک انسان نابغه ناشی می‌شود نه از نهصد نظر که هرچند ممکن است انسان‌های فوق‌العاده با هوشی بوده باشند در هر حال جمع حقیری بیش نیستند.

عالیجناب لعن و نفرین مردم بیچاره، رفته رفته، چون درختان بلوطِ شما، بزرگ‌تر و بزرگ‌تر می‌شود و چوبه دار شما را فراهم می‌سازد...

من نمی‌گویم بیچاره‌ای پیدا نمی‌شد زیرا همیشه بیچاره خواهد بود اما موجودی که نتواند با کارش امرار معاش کند وجود نخواهد داشت. گروآزون گفت:

انسان به فراست در می‌یابد که چگونه دهقانان فقر و بدبختی‌ی‌شان را تحمّل می‌کنند، که مبادا بهانهِ طغیانشان را از دست بدهند.»

دهقان، عظمتِ سیه‌روزی‌هایش را دارد همان‌گونه که دارا، حقارتِ مسخرگی‌هایش را؛ خلاصه، دارا، هوس‌هایش را دارد، دهقان، احتیاجاتش و فقرِ مضاعفش را

مردان نیرومند به جای اینکه به دنبال معایب‌شان کشیده شوند خود معایب‌شان را مهار می‌کنند.

انداختن چفتِ درهایی که خوب بسته می‌شود همان‌قدر که اتاق را از سرما محفوظ نگه‌می‌دارد همان‌قدر هم مانع شنیدن صدا می‌شود.

یک زن حاضر است هستی‌اش را ببخشد تا از مردی محبوب، سخنان عاشقانه در باره‌ی خودش بشنود

اگر مردانی نباشند که زیبائی انسان را تحسین کنند، زیبائی به چه درد می‌خورد؟