بریده‌هایی از کتاب حجاب من؛ نگرشی ساده اما نو به موضوع حجاب

امام علی (ع) می‌فرماید: «پوشیدگی زن به حالش بهتر است و زیبایی‌اش را پایدارتر می‌سازد.

اگر این دوستی‌ها به ازدواج منجر نشود، موجب افسردگی و بیماری‌های روحی و روانی نمی‌شود؟ طرفین ـ به‌ویژه دختر ـ چگونه خاطراتِ باهم بودن را فراموش می‌کنند؟ شاعر می‌گوید: تا به خود بازآمدم او رفته بود جای پایش روی دل جا مانده بود

به یک پسری که با چند دختر دوست بود، گفتم: چرا این‌گونه رفتار می‌کنی؟ چرا آن دخترها را به خودت مشغول کرده‌ای؟ لااقل با یکی از آنها ازدواج کن. به من گفت: آنها مرا دوست دارند. برایم هدیه می‌خرند. دائماً مراقب هستند، طوری رفتار نکنند که مرا از دست بدهند! ضمناً من به جای یک گل، چند گل (چند دوست دختر) دارم! مگر مریضم که سرپرستی خانواده را قبول کنم! و نان‌خورِ اضافی بیاورم! ضمناً اگر بخواهم ازدواج کنم، فکر می‌کنی که این‌ها زنِ زندگی‌اند؟! این‌ها هر روز با یکی دوست‌اند. این‌ها برای چند روز خوشی‌کردن و جوانی‌کردن من هستند.

خانم شعله شکیب (اهل کشور بحرین و دکترای مطالعات خانواده) می‌گوید: «همیشه حجاب را نوعی امنیت دانسته‌ام و حتی آزادی بیشتری به من داده است که با اطمینان در هر جمعی حضور پیدا کنم و ایمان داشته باشم که فقط و فقط به خاطر ماهیت فردی خود، در آن جمع حضور دارم نه به خاطر جنسیت، شکل و قیافه، رنگ مو، رنگ چشم و زیبایی‌های زنانه دیگر.»

خدای متعال می‌فرماید: «ای پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: جلباب‌ها [=چادرهای] خود را بر خویش فرو افکنند. این کار برای این که شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند، بهتر است. (و اگر تاکنون خطا و کوتاهی از آنها سرزده توبه کنند). خداوند همواره آمرزنده رحیم است.»

یکی از زیباترین خواسته‌های الهی که با فطرت انسان‌ها هماهنگ است، رعایت پوشش است که باتوجه به طبیعت ظریف و لطیف زنان، از آنان رعایت بیشتری خواسته شده است. هر که بامش بیش، برفش بیشتر. ارزش، زیبایی و ظرافت بیشتر، حجاب و پوششی افزون می‌طلبد، همچنان‌که امام علی (ع) می‌فرماید: «زَکاهُ الجَمَالِ العِفَاف»‌ «زکات زیبایی، عفاف است.»

«شوهر بر زن خود حاکم است و اختیاراتش را حدی نیست.

در جامعه اسپارت، پدران و مادران، مسوول تدارک ازدواج فرزندانشان بودند و پیمان زناشویی به شکل بسیار عجیبی برقرار می‌شد. داماد عروس را به زور از خانه‌اش بیرون می‌کشید و عروس هم موظف بود، در برابر او ایستادگی و مقاومت کند. به همین دلیل هم بود که ازدواج در نزد آنان به معنای ربودن (barpadzein) بود.

نه مردسالاری و نه زن‌سالاری الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَی النِّسَاءِ یعنی سرپرستی امور خانواده به عهده مرد است. مرد باید برود کار کند. معیشت خانواده به عهده اوست. زن هرچه دارد مال خودش است اما معیشت خانواده بر دوش او نیست. این‌طور هم نیست که بگوییم همه جا خانم باید از آقا تبعیت کند؛ نخیر. چنین چیزی نه در اسلام داریم و نه در شرع. الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَی النِّسَاءِ معنایش این نیست که زن در همه امور تابع شوهر باشد. نه مثل برخی از این اروپا ندیده‌های بدتر از اروپا و مقلد اروپا، بگوییم که زن باید همه‌کاره باشد و مرد باید تابع باشد. نه این هم غلط است. بالاخره دوتا شریک ودوتا رفیق هستید. یک‌جا مرد کوتاه بیاید، یک‌جا زن کوتاه بیاید. یکی این‌جا از سلیقه و خواست خود بگذرد، دیگری در جای دیگر، تا بتوانید با یکدیگر زندگی کنید.

(وَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ بِالمَعرُوفِ مُحصَنَاتٍ غَیرَ مُسَافِحَاتٍ وَ لَا مُتَّخِذَاتِ أَخدَان) «و مهرشان را به خودشان بدهید؛ به شرط آن‌که پاکدامن باشند، نه به‌طور آشکارا مرتکب زنا شوند و نه دوست پنهانی بگیرند.»