بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اوه

مملکت پُر شده از افرادی که تمام روز فقط به وقت ناهارشان فکر می‌کنند.

اگر آدم‌ها غم را باهم تقسیم نکنند، غم آدم‌ها را تقسیم می‌کند.

مادر سونیا به خاطر ابتلا به تب نفاسی از دنیا رفت. پدرش دیگر هرگز ازدواج نکرد. در دفعات اندکی که یک نفر در حضور او این پرسش را با صدای بلند مطرح کرد که چرا مجدداً ازدواج نمی‌کند، غرغرکنان گفت «من زن دارم، فقط در حال حاضر خونه نیست.»

وقتی آدم مجبور باشد تنها شخصی را که در تمام عمرش او را درک کرده به خاک بسپارد، چیزی درون او می‌شکند. گذشت زمان این‌جور زخم‌ها را مداوا نمی‌کند.

این‌طور نبود که اُوِه با مرگ سونیا بمیرد؛ او فقط دیگر زندگی نکرد.

«رگه‌ای از نور خورشید کافیه تا زوایای تاریک زیادی رو روشن کنه.»

مادر سونیا به خاطر ابتلا به تب نفاسی از دنیا رفت. پدرش دیگر هرگز ازدواج نکرد. در دفعات اندکی که یک نفر در حضور او این پرسش را با صدای بلند مطرح کرد که چرا مجدداً ازدواج نمی‌کند، غرغرکنان گفت «من زن دارم، فقط در حال حاضر خونه نیست.»

«روزبه‌خیر! چه‌طور می‌تونم کمک‌تون کنم؟»

آیا آدم باید به جسمش هم آسیب برساند؟ در ثانی اصلاً تصویر خاصی به چشم نمی‌آید و فقط مشتی خط‌وخطوط درهم‌وبرهم روی دستانش نقش بسته‌اند. آیا یک آدم بالغ و سالم به اختیار خود چنین بلایی سر خودش می‌آورد؟ با دست‌هایی ول می‌چرخد که مثل آستر کت هستند؟

اگر آدم‌ها غم را باهم تقسیم نکنند، غم آدم‌ها را تقسیم می‌کند.