بریده‌هایی از کتاب مردی به نام اوه

واقعاً نمی‌دانست چه بگوید تا تأثیر یک آدم بی‌سواد و احمق را روی سونیا نگذارد، ولی بعداً معلوم شد این مسئله آن‌قدرها هم که می‌ترسیده، مشکل چندان بزرگی محسوب نمی‌شده. سونیا عاشق حرف زدن بود و اُوِه عاشق سکوت. اُوِه بعدها حدس زد که چرا مردم معتقدند آن دو همدیگر را تکمیل می‌کنند

وقتی آدم یک نفر را از دست می‌دهد، دلش برای خیلی از نکته‌های کوچک تنگ می‌شود؛ برای خنده‌هایش، این‌که چگونه در خواب خودش را از یک دنده، روی دندهٔ دیگر می‌انداخت، یا این‌که آدم دیوار را به خاطر او رنگ می‌زد.

اُوِه نجواکنان گفت «راستش یک لحظه می‌خواستم پول رو برای خودمون نگه دارم.» و دست پدر را محکم‌تر فشرد، انگار می‌ترسید مبادا پدر دستش را رها کند. پدر گفت «می‌دونم.» و دست پسر را محکم‌تر گرفت.

در اخبار اعلام شده که برف نخواهد بارید، ولی به عقیدهٔ اُوِه، این خودش نشانهٔ آن است که حتماً برف خواهد بارید.

تازه مردکِ دیوانه نامزد هم دارد. ده سال جوان‌تر از خودش. اُوِه او را «گوسفند موطلایی» صدا می‌کند. در شهرک قدم می‌زند و مثل پاندای مستی با کفش‌هایی که طول پاشنه‌اش به اندازهٔ طول یک آچار فرانسه است، تلوتلو می‌خورد. صورتش را عین سرخ‌پوست‌ها نقاشی می‌کند و چنان عینک آفتابی بزرگی به چشمش می‌زند که معلوم نیست عینک است یا کلاهخود، تازه یک سگ بی‌نهایت کوچک هم دارد که ول می‌گردد، الکی پارس می‌کند و روی سنگ‌فرش‌های جلوِ خانهٔ اُوِه هم می‌شاشد. زنک فکر می‌کند اُوِه متوجه نمی‌شود، ولی اُوِه همه‌چیز را می‌فهمد.

او مردی سیاه‌وسفید بود. همسرش رنگ بود؛ تمام رنگ‌های او.