بریده‌هایی از کتاب مکتب دیکتاتورها

کجا سراغ دارید که رژیم استبدادی جز با دستاویز استقرار «آزادی واقعی بر کشوری تحمیل شده باشد؟

دیکتاتور کسی است که «برای چیدن یک سیب درخت را از ریشه درمی‌آورد».

اغلب دیده شده که ملت‌هایی نسبت به خبر کشتار گروه عظیمی از انسان‌ها بی‌تفاوتی نشان می‌دهند، اما به‌شدت تحت تأثیر سرگذشت فرد بی‌گناهی قرار می‌گیرند که محکوم به مرگ شده است.

حتمآ این جملهٔ معروف را شنیده‌اید که می‌گوید: «یک جمله از هر کتاب کافی است تا به استناد آن بتوان نویسنده‌اش را دار زد.» به همین راحتی می‌توانید سرکوب آزادی مطبوعات را توجیه کنید.

گفتهٔ ناپلئون این بود:برای پایان‌دادن به جنگ وانده کاتولیک شدم، برای استقرار در مصر خودم را مسلمان قلمداد کردم، برای جلب کشیش‌های ایتالیا طرفدار پاپ شدم. و اگر بنا باشد بر یهودیان حکومت کنم، هیکل سلیمان را دوباره می‌سازم.»

اگر کشتارهای نظامی و فقر و قحطی چندین و چند ساله نباشد، کوشش بهترین کارشناسان تبلیغات برای تحمیق توده‌های مردم به جایی نخواهد رسید و اثری نخواهد داشت.

انتقاد از پیشوا در حضور کسی که به او معتقد است به منزلهٔ حمله به جنبه‌ای از شخصیت خود اوست که تعالی یافته و به کمال رسیده و او با اتکا به آن، مشکلات زندگی محقرانهٔ خود را تحمل می‌کند و به خود تسکین می‌دهد. همین رابطهٔ تنگاتنگ میان هویت پیشوا و هویت توده‌های مردم است که یکپارچگی تشکیلاتی حزب‌های دیکتاتوری را به وجود می‌آورد.

تا زمانی که وضع خوب است، همه مطمئن‌اند که بعضی چیزها هرگز در کشور آن‌ها اتفاق نخواهد افتاد؛ وقتی هم که توفان از راه برسد، هرکدام از گوشه‌ای فرار می‌کنند. حقیقت این است که یک طبقهٔ حاکم رو به انحطاط، دقیقآ به همهٔ بیماری‌های دوران کهولت، از جمله ناشنوایی، دچار می‌شود

ناپلئون پیش‌ترها گفته بود: «یک دکمه به من بدهید، کاری می‌کنم که مردم آن را بپرستند و جان خودشان را فدایش کنند.

قبول آگاهانهٔ مشکلات همان چیزی است که همیشه انسان را از حیوانات اهلی، از قبیل مرغ و خوک و روزنامه‌نگار رسمی و طوطی و امثال این‌ها متمایز می‌کند.