بریده‌هایی از کتاب کلیدهای رویارویی با مشکلات رفتاری کودکان

به‌یاد داشته باشید که کودکان علاقه‌ای عمیق به والدین خود دارند. آن‌ها والدین خود را می‌بخشند و تنبیه‌های آن‌ها را فراموش می‌کنند.

از خود بپرسید چه واکنشی مهم است؟ گاهی اوقات والدین در انظار عمومی احساس می‌کنند که عده‌ای مواظب آن‌ها هستند، لذا رفتار فرزندشان را نوعی مخالفت با شخصیت خود می‌پندارند و با او درگیر می‌شوند. بکوشید رفتار فرزندتان را نوعی تجربه و فرصت برای یادگیری تلقی کنید.

یکی از هدف‌های مهم تربیتی این است که واکنش‌ها سریع و منسجم باشد؛ افزون بر این، یک رفتار شایسته باید به‌طور تدریجی و قدم‌به‌قدم آموخته شود زیرا موضوع یادگیری و حافظه روندی پیچیده است که یک کودک طی آن، هم‌زمان با رشد سنی می‌تواند کلمات، استدلال و انتظارات ما را بفهمد.

تنبیه کاری است که شما روی کودک اِعمال می‌کنید ولی تربیت کاری است که شما برای او انجام می‌دهید.

والدینی که از تربیت فرزندان خود غافل می‌شوند، ناگزیرند آن‌ها را تنبیه کنند.

هیچ‌گاه فرزند خود را کتک نزنید، فریاد نکشید و با چهره عصبانی با او برخورد نکنید زیرا کودکان در همه‌حال به عشق و محبت شما نیاز دارند، حتی در مواقعی که عملی ناپسند مرتکب می‌شوند. هیچ‌گاه به آن‌ها توهین نکنید و مخالفت خود را با صدای آرام ابراز نمایید.

بعضی کودکان قانع نمی‌شوند و به‌محض گرفتن وسیله‌ای از آن‌ها گریه می‌کنند. بدون آنکه تصور کنید در حال شکنجه او هستید؛ گریه‌اش را تحمل کنید و بدانید که شما درحال آموزش او هستید تا یاد بگیرد که نباید بی‌محابا با هر وسیله‌ای بازی کند.

۱۵. هیچ‌گاه فرزند خود را کتک نزنید، فریاد نکشید و با چهره عصبانی با او برخورد نکنید زیرا کودکان در همه‌حال به عشق و محبت شما نیاز دارند، حتی در مواقعی که عملی ناپسند مرتکب می‌شوند. هیچ‌گاه به آن‌ها توهین نکنید و مخالفت خود را با صدای آرام ابراز نمایید.

با توجه به آنکه والدین همواره به راه‌حل‌های گوناگون می‌اندیشند، به فرزندان خود می‌آموزند که تنها با فکر کردن می‌توانند گره مشکلات را بگشایند؛ بنابراین، هنگامی‌که فرزندان با مشکل رنگ روبه‌رو شدند، به راه‌های گوناگون اندیشیدند و توانستند با مادر خود ارتباط عاطفی برقرار کنند و او را قانع سازند، زیرا در گذشته به‌هنگام برخورد با مشکلات، از والدین خود آموخته بودند که با گفت‌وگو می‌توان آن را از بین برد.

به یاد داشته باشید که احساسات شما در چهره‌تان پدیدار می‌شود، حتی اگر سعی در مهار کردن آن داشته باشید. کودکان نسبت به رفتار والدین بسیار حساس هستند. هنگامی که مادری اخم می‌کند یا چشمان خود را گرد می‌کند، فرزندش به او می‌گوید "چرا داد می‌زنی؟" زیرا از نظر یک کودک، داد زدن، تنها یک صدا نیست بلکه یک احساس است.